ကုဗတစ္ (အုပ္စာတစ္) (ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္)

ဆင္ျခင္မႈပန္းမ်ား မေတာက္ပမီ၊ အမုန္း၏ အခ်စ္ေပါင္းတစ္သိန္းအတြက္ ႏွစ္တစ္ရာေနသည္။ ယခင္ အထိမ္းအမွတ္ပြဲသည္ ရမၼက္အတြက္ ထြက္ေပါက္တစ္ခု(လမ္းတစ္ခု) ရွာရန္ျဖစ္ေၾကာင္း ငါသေဘာေပါက္ဖို႔လိုသည္။ မင္းကေတာ့ (ထိုအခ်က္ကို) ၾကိဳက္မည္မဟုတ္။ (ထို)ေနရာမွာ ပန္းခ်ီကားမ်ား ပန္းပြင့္မ်ား ျဖန္႔ၾကဲထားေၾကာင္း သူမသိသြားျပီ။ ဘ၀ေနရန္အတြက္ အႏုပညာကို ခ်စ္ျခင္းသည္ လူတစ္ေယာက္ကို လူေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေစသည္။ သူသည္ တိရစၦာန္တစ္ေကာင္၊ ဖားတစ္ေကာင္ သုိ ့မဟုတ္ မိေက်ာင္းတစ္ေကာင္လည္း ျဖစ္သည္။ သူတို ့သည္ ေရထဲမွာေရာ၊ ကုန္းေပၚမွာပါ ေနႏိုင္သည္။ ဘုရားပုထိုးတို႔ တိုင္းျပည္သည္ ျခေသၤ့၏တိုင္းျပည္ ျဖစ္ေနသည္။ ေကာင္းကင္ဘံု၏ ႏွစ္(ကာလ)သည္ ငရဲ၏ ႏွစ္ကာလႏွင့္ အလြန္ေ၀းကြာေနလိ့မ္မည္။ သစ္ပင္မ်ား ဘ၀ရွည္လြန္းစြ။ သူတို႔သည္ မ်က္ရည္မ်ားကို ေမွးမွိန္ေစ၏။ ေလညင္းေတးသံအလိုက္လည္း ျမဴးကတတ္ၾက၏။ သူတို႔ ဘယ္သြားၾကမည္လဲ။ အေရွ႕့ကိုလား၊ ေျမာက္ကိုလား။

ငါ (မိတ္ေဆြ) မ်ားလည္း သြားၾကျပီ။ ငါသြားရန္ မစြမ္းႏိုင္ပါ။ ငါ့ေနရာ သည္မွာရွိ၏။ ေနရာကို ကန့္သတ္ပိုင္းျခားထားေသာ္လည္း ငါ့ဘ၀သံသရာသည္ ရွည္၏ ။ ၾကာပန္းမ်ား ပြင့္ၾက၊ ကခုန္ၾက၊ ေသဆံုးၾကေသာ ငါ့ေရအိုင္သို ့လင္းယုန္ငွက္သည္ မၾကာခဏ ထိုးစိုက္ဆင္းသက္လာတတ္၏ ။ က်ီးသည္ အျပစ္ကင္းေသာ အနက္ေရာင္အတိုင္းသာ ရွိ၏။ အရုဏ္ဦး၏ အေမွာင္ထုတြင္းသို႔ ထီးကိုဖြင့္္၍ တန္းတန္းမတ္မတ္ ပ်ံသြားၾက၏။ နံနက္ခင္းမွာ အိမ္ေဖာ္မေလး စြန္႔ပစ္ေသာ အမွိုက္အညစ္တို႔ကို စားရေသာ္လည္း သူတို႔့အသံသည္ စႏၵရားတစ္ေထာင္ထက္သာေသာ သီခ်င္းျဖစ္၏ ။

ေနသာေသာ ေန့တစ္ေန႔မွာ မင္းလုလင္တစ္ေယာက္သည္ လူျပက္တစ္ေယာက္ႏွင့္ အတူလာ၏ ။ တနဂၤေႏြေန႔အတြက္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တြဲဖက္ညီလွ၏။ အရပ္ရွည္ရွည္ လူတစ္ေယာက္ ေတာအုပ္ထဲမွာ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းနွင့္ လမ္းေလွ်ာက္ေန၏။ သူတို႔ ့လက္သည္းခြံမွာ ဘာမွမရွိေသာ္လည္း သစ္ရြက္မ်ားသည္ ႏွုတ္သီးႏွင့္ ေလခၽြန္ၾက၏။

ငါ့ဘ၀သည္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ျဖစ္၏။ ေတးသြားမ်ား အနက္ေရာင္ ဆိုးထားသည္။ ဂီတသည္ ငန္း(ငွက္)မ်ားႏွင့္အတူ အသက္ရွဴေနၾက၍ ေနရာသည္ လူသံတို ့ျဖင့္ ခန္းေျခာက္သြားေသာအခါ ငါသည္ ဘယ္သူမွ ဆႏၵမရွိေသာ ကစားနည္းတစ္မ်ိဳးကို ကစားမိ၏။ သူတို႔သည္ ေႏြက ေစာင့္စားေနရခ်ိန္ ေဆာင္းတြင္းမွာ ပ်ံသန္းေရာက္ရွိလာ၏။ ကစားနည္း ဆိုသည္မွာ ဒါပါပဲ။ အခ်စ္သည္ စာအုပ္စင္ေပၚမွာ သို႔မဟုတ္ အံဆြဲထဲမွာ ရွိ၏။ တစ္ခါတစ္ရံ မိလႅာပိုက္မွ တစ္စစီ တစ္စက္စီ ယိုက်လာတတ္၏။ တစ္စစီ တစ္စက္စီ။ ပန္းအိုးထဲမွာ ဘာမွမရွိ။ ထိုေနရာ ထိုအထဲမွ ဘယ္တုန္းကမွ သစ္ရြက္တစ္ရြက္ ေမြးဖြားေပၚထြက္မလာဘူးပါ။ အခ်ိန္ကေျပာင္းလဲသြားျပီ။ သူတို႔့က ေစာင့္ေနၾကတုန္း သို႔မဟုတ္ ငါက ေစာင့္ေနတုန္းပဲလား။ ရွင္ဘုရင္သည္ ကိတ္မုန့္တစ္ခုႏွင့္ လာေနသည္ကို ငါျမင္ရ၏။ မိုးေရသည္ ကိတ္မုန့္ကို သစ္ေတာဆီသို႔ ၀ါးမ်ိဳလိုက္သည္။ သဲေတာင္ကုန္းမ်ား၏ အ၀တ္မဲ ့အျဖစ္အတြက္ ငါဆက္လက္၇ွင္သန္ေနသည္။ အခ်စ္၏ ၀န္တိုမွူအတြက္ ထြက္ေသာအခါေဒါသျဖင့္ လွိူင္းတို႔ ့အျမွဳပ္ထေနသည္။ ဟိုမွာ ပလာျပံဳးႏွင့္ မ်က္ႏွာ၇ွိသည္။ မိုးကုပ္စက္၀ိုင္း သို ့မဟုတ္ ေတာင္ကုန္းထဲမွာ သစ္ရြက္မ်ားျဖဴဆြတ္လ်က္။

ႏွင္းဆီပန္းသည္ နီရဲစြာ ျပဳတ္က်ေသဆံုးသည္။ မည္းေမွာင္စြာ အိပ္စက္တတ္သူအတြက္ အနာဂတ္သည္ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ျဖစ္ဟန္ရွိ၏။ အိပ္မက္မ်ားျဖင့္ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀ျခင္းသည္ လက္ေဆာင္ပဏၰာတစ္ခု ျဖစ္၏။ စုန္းမတစ္ေယာက္သည္ လက္ေဆာင္ပဏၰာတစ္ခု ျဖစ္၏။ သူတို႔သည္ အခ်စ္ခံလိုၾက၏။မည္းနက္ေသာ စုန္းမတစ္ေယာက္၊ ယင္တစ္ေကာင္ႏွင္ ့ျပာႏွမ္းစြာေဟာင္သည္။ ငါမ်က္ရည္က်စဥ္ သူတို႔ သီခ်င္းဆို၏။ လိုဏ္ေခါင္းထဲမွာ မမွန္မကန္ေျပာဆိုျခင္းသည္ မုသားတစ္ခု ျဖစ္လိမ့္မည္။ ေခြးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လိုဏ္ေခါင္းထဲမွာအိပ္၏။ ငါ့မိသားစုက တံခါးေပါက္မွာ ရပ္ေနသည္။ မင္းက သူတို႔ကို မ်က္လံုးစိ္မ္းႏွင့္ ၾကည့္ေနသည္။ အေရာင္သည္ ္ျမက္ပင္ေခါင္းအံုး တစ္လံုးႏွင့္ အိပ္၏။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးမ်ားသည္ ကုတ္အက်ီမ်ားျဖစ္၍ တိမ္ထဲမွာ အေျပးျပိဳင္ေနၾကသည္။ ငါမလာဘဲ ေရွာင္ေနလွ်င္ ဘာျဖစ္မလဲ။ သူတို႔ကေတာ့ မင္းတိုးတိုးေလး ေျပာေသာအေၾကာင္းႏွင့္ မတူကြဲျပားေသာ အရာတစ္ခုကို စဥ္းစားၾကေပလိမ့္မည္။ သန္းတစ္ေကာင္သည္ ဖင္လန္ႏိုင္ငံမွ အရပ္ေဒသ အမွတ္မရွိ တစ္ေနရာသို႔ ့ပ်ံသန္းထြက္ခြာသြားပါလွ်င္ ငါသည္ ကန္႔သတ္ထားေသာ ကေတာ့ခၽြန္ထဲမွာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေပ်ာ္၀င္ရပါလိမ့္မည္။ တိတ္ဆိတ္ေသာ အိပ္စက္ျခင္းမွာ သစ္သားေခါင္းတလားတစ္ခု ရပ္ေန၏။

ငိုလိုက္ပါ အခ်စ္ရယ္ သူတို႔ဆုေတာင္းၾက၏။ င့ါစိတ္ေတြ ေနာက္က်ိရွုပ္ေထြးဖို႔ ျဖစ္ေနသည္။ သူတို ့သူတို႔အျမင္ေတြ ေျပာင္းလဲရမည္ဆိုလွ်င္ သူတို႔့ရယ္ေမာမိၾကလိမ့္မည္။ သူမေခါင္းမွာ ဆံပင္ျဖဴအျပည့္။ ငါ့စိတ္ေတြ တစ္ခုခုအတြက္ျဖစ္ဖို ့အဟုတ္ တစ္ခဏျပီး တခဏ တစ္လက္မျပီး တစ္လက္မ (တေရြ႕ေရြ႕) စကားလံုးမ်ားျဖင့္ တိုးေရြ႕သြားဖို ့သာျဖစ္သည္။ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ အေရျပားေပၚမွာ အမည္းမွတ္ ထာ၀ရထင္ဖို ့သူတို႔တံဆိပ္ေကာင္း လုပ္ၾကသည္။ အိုးသည္ မွန္မ်ားျဖင့္ တစ္၀က္ျပည့္ေန၏ ။ လက္သည္ မူလအစရွိရာေထာင့္သို႔ ဆန္႔ထြက္သြား၏။ ငါးရိုးမ်ားကို မတို ့မထိဘဲ ငါးညတိတိ ထား၏ ။ ၾကယ္မ်ားသည္ ကန့္သတ္ထားေသာ အလင္းသိပ္သည္းဆျဖင့္ ၾကြပ္ဆတ္ေနသည္။ လဆုတ္လသည္ နရီကိုက္ေသာ သံထြင္းပန္းခ်ီျဖင့္ ေဟာက္ေန၏။ ေန႔ဘက္မွာသာ မအိပ္ခဲ့လွ်င္ ညသည္ သီခ်င္းေရာင္းသူႏွင့္ ညီမွ်ေပလိ့မ္မည္။ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ ငါ၏မ်ဥ္းေၾကာင္းမ်ားကို ျဖဳန္းတီးပစ္သူသည္ အာကာသမုခ္ခံု၀တြင္ ခ်ိတ္ဆြဲလွ်က္ ရွိေနသည္။ ေနရာကို ဂဏန္းတစ္ခု အရင္အမည္ေပးခဲ့၏။ မိုးၾကိဳးမုန္တိုင္းေၾကာင့္ မုခ္ခံုးသည္ အက္ကြဲခံစားရသည္။ သူခိုးမ်ားက ေသာ့ေပါက္ရွာဖို ့ရပ္ေနၾကသည္။ ဖေယာင္းတိုင္တစ္တိုင္ ေလညင္းတုိက္ခတ္လိုက္သည္ကို သူတို႔ ခံစားရ၏။ ရႊံ႕ထဲမွာ ဘီးသည္ ေဆာက္တည္ရာမဲ့ လည္ပတ္ေန၏။ ေရတံခြန္မ်ားသည္ တေယာၾကီးသံရိုးရိုး ရွိၾကသည္။ ငါ၏ ခ်စ္စဖြယ္မ်က္ႏွာ မက်ဆံုးမွီကပင္ ေသျခင္းတရားသည္ နရီစည္း၀ါး ရိုးရိုးကေလးႏွင့္ စတင္ခဲ့သည္။ ခ်ိဳျမိန္ေသာဘ၀ ေနထိုင္ကုန္လြန္ရျခင္းသည္ ငါ့အား ေနရာတြင္းမွာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျဖစ္ေစ၏။ ပန္းကံုးမ်ားရွိရာ ခန္းမမွာ အံ့ဖြယ္ရာမ်ားသည္ ကၽြမ္း၀င္မွုျဖင့္ ငိုၾကသည္။ တစ္လွမ္းခ်င္း တစ္လွမ္းခ်င္း ငါ့မ်က္လံုးထဲက အျပာေရာင္မ်ား ျမင္ရသည္အထိ ငါေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့သည္။ ငါရွာေဖြေနေသာ မ်က္ႏွာတစ္ခု မေတြ႕ရမီ အခန္းေမွာင္ေမွာင္ထဲမွာ နံရိုးမ်ား ကြဲအက္သြား၏။ စိန္စီထားေသာ မ်က္ႏွာျပင္တစ္ခုမွ သြားတုတစ္္ေခြ ကၽြတ္ထြက္လာသည္။ အနက္ေရာင္ ေခါင္းေလာင္းမ်ား လွပစြာ ခုန္ပ်ံမတီးခတ္မီ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားဖို႔အခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ေႏြရာသီသည္ ခ်ိဳျမိန္စြာ၊ ျဖည္းညွင္းစြာ၊ေသခ်ာစြာ သီဆိုသည္။ ငါ့စာကိုေရးမထား။ ပံုႏွိပ္ထားသည္။ မွန္သည္ျဖစ္ေစ၊ အားၾကီးသည္ျဖစ္ေစ ငါကေတာ့ တိုက္ရလိမ့္မည္။ ေနႏွစ္ျခိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်ေသာအခါ သူမလက္မ်ားက ဆံပင္မ်ားကို ကြယ္၀ွက္ထားသည္။ ဘုရားနီမွၾကည့္လွ်င္ နံရံၾကီးကို အျမဲျမင္ရသည္။ ဆည္းဆာေရာင္မွာ မီးခိုးသည္ ဖုန္မ်ားႏွင့္ ေရာေထြးေန၏ ။ ႏြားမသည္ လမ္းမကိုေက်ာ္၍ ေမွ်ာ္ေငးၾကည့္ေနသည္။ လမ္းမက လမ္းသြယ္ဆီသို႔ ေပါက္သည္။ ေျခလွမ္းမ်ားက ေလွကားထစ္မ်ားက သစ္သားၾကမ္းျပင္သို႔ ေပါက္ေရာက္သည္။ ငါ့နာမည္ ၀ါးျဖစ္သည္။ ငါ့ေရတြင္း နက္သည္။ ငါ့အခ်စ္က ပိုနက္သည္။ သည္ေလာက္အနက္မွာ ဘယ္သူမွ ဘာမွေတြ႕ရလိမ့္မည္ မဟုတ္။ ၾကမ္းျပင္က ရွိေနလိမ့္ဦးမည္။ ငါ၏ အရာမ်ားလည္း ရွိေနလိ့မ္ဦးမည္။ သို ့ေသာ္ သူမကေတာ့ သူမ၏ မာယာအၾကည့္မ်ားကို ဂရုတစိုက္ ပ်ိဳးေထာင္ေနမည္မဟုတ္။ ငါ့ဆႏၵအေပၚမွာ ခ်ီးက်ဴးျခင္း ရွိမည္မဟုတ္။ ျဖစ္ခ်င္တာ တစ္ခဏတာမွ်သာ။ မင္းမွာ အိပ္စက္ေဖာ္သူငယ္ခ်င္း မရွိလွ်င္ ဖြင့္ဆိုခ်က္ဆိုသည္မွာ ဘာမွမလုပ္ရဟု သေဘာထားရသည္။ အနက္ေရာင္ အျခင္းအရာမ်ားရွိေသာ ေ၀လငါးကို ဘယ္သူမွ ေမွ်ာ္လင့္၍မရႏိုင္။ မနက္ျဖန္သည္ မနက္ခင္းမွာ ေရာက္လာ၏။ သည္ညေတာ့ လက္ဖက္ရည္ႏွင့္ သၾကားပင္ ျဖစ္သည္။ ပိုးေကာင္သည္ ငါ့ဘယ္ဘက္မ်က္လံုးထဲသို႔ ့၀င္သြား၏။ ကံေကာင္းျခင္းကို ခူးဆြတ္ရမည္။ ေကာင္းသလား၊ ဆိုးသလား အားလံုးလား အကုန္လံုးလား ငါဂရုမစိုက္ပါ။ သုိ ့ေသာ္ ငါ့အခ်စ္ေတြ စုပံုထားသူ၏ ေပ်ာ္၇ႊင္မွုအတြက္ကိုမူ ငါဂရုစိုက္၏။ လူတစ္ေယာက္ သူေရးဆြဲေသာ မ်ဥ္းေၾကာင္းမ်ားကို ဘယ္အခါမွ မရႏိုင္။ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ ထိခိုက္မွုမ်ား တန္းစီလာေနၾကသည္။ အျဖစ္အပ်က္မ်ားလည္း ပါ၏။ စက္တင္ဘာ မနက္ခင္းအတြက္ ငါ၏ပန္းပြင့္အတူ အခ်ိန္မွီပါေစ။ င့ါဆရာက ငါ့ကို မေရရာသူတစ္ေယာက္ဟု ယူဆစိုးရိမ္၍ စစ္ေရးျပပြဲမွာ ထည့္သြင္းမထား။ မည္သည့္သစ္သီးမ်ားကို ဧည့္ခံေကၽြးေမြးလိမ့္မည္ဟု ၾကိဳတင္သိထားရေပမည္။ ျခင္ေကာင္မ်ား တေယာထိုး အလြန္ေကာင္းၾက၏။ ဥပေဒျပဳသူမွာ ေအာင္ႏိုင္သူပင္ ျဖစ္၏။ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္း သီဆိုတီးမွုတ္ေသာအခါတြင္ ဆိုညည္းဖို႔ ့ေတးသြားတစ္ခု။ တီး၀ိုင္းကို စီးပြားေရးသမားတစ္ေယာက္က ပိုင္သည္။ သူ႔နာမည္ မ်က္ကန္းျဖစ္၏။ (သူ ့နာမည္သည္ မ်က္စိမျမင္) သူ ဂီတကို ခ်စ္၏။ ငါ့ဘ၀သည္ အနာဂတ္ႏွင့္အျပည့္ ရွိ၏။ သို႔ေသာ္လည္း ယခုအထိ ဘာမွ (ျဖစ္)မလာေသး။ ယခုအထိဆိုသည္မွာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ ေစာင့္ရေသာ စကားလံုးျဖစ္၏။ င့ါမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိသည္။ သူတို႔ တစ္ညလံုး မအိပ္ၾက။ ငါတို႔ အလြန္ေကာင္းေသာ ညလယ္စာ စားၾက၏။ သူမကို လွန္႔လိုက္ေသာအခါ လစ္ထြက္သြား၏။ (ေခ်ာ္လဲသြား၏) သူမ၏ အပြန္းအပဲ့မ်ားကို ၀န္းရံေနေသာ ဒုကၡ၊ မ်ဥ္းေၾကာင္းမ်ား ရွည္လွ်ားသည္။ အလ်ားသည္မွာမ်ဥ္းေျဖာင့္တစ္ေၾကာင္း၊ ႏွုတ္ခမ္းမ်ား ဟေနၾကသည္။ သြားေတြက အျဖဳဴေရာင္ ေတာက္ေနသည္။ အသံကြဲအက္ ေပၚထြက္လာသည္။ သို့ေသာ္ မၾကားရ။ ပြင့္ေနေသာ ပန္းျပာတစ္ပြင့္ျဖင့္ သူတို႔သားမ်ားကို ပံုေရးၾကသည္။ အျပာေရာင္သည္ ပန္းတစ္ပြင့္အဖို႔ ရွားပါးေရာင္ ျဖစ္၏။ ေပ်ာ္စရာဇာတ္သိမ္းရွိေသာ အိမ္တစ္လံုးရွိသည္။ အစသည္ အေရးၾကီးရဲ့လား။ သံသယဆိုသည္မွာ ယံုၾကည္ျခင္း ရွိေနသ၍ ရွိေန၏။ ျမစ္သည္ ႏူးညံ့ေသာ လတာႏံုးျပင္တစ္ေလွ်ာက္မွာပင္ ေကြ႕၀ိုက္သြားေသးသည္။ ဘဲမ်ား ရံခါ ဂတ္ဂတ္ျမည္ၾက၏။ သို ့ေသာ္ ႏြားကေလးေအာ္သံကို ျငီးေငြ႔ဖြယ္ ငါၾကားေနရ၏။ ေႏြရာသီ ေသဆံုးေနဆဲတြင္ ပုဇဥ္းမ်ား ျမင့္စြာပ်ံသန္းေနခ်ိန္ ျမက္ခင္းထဲမွာ မီးေတာက္သည္လွုပ္ရွားေန၏။ လယ္ကြင္းမ်ားသည္ အဆံုးတစ္ဖက္မွ တစ္ဖက္သို ့ဆန္႔တန္း (က်ယ္ျပန္႔)ေနၾက၏။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္တစ္ရာက ရွင္ဘုရင္ၾကီးတစ္ပါး ျဖတ္သန္းသြားခဲ့၍လား။ ထန္းပင္မ်ားၾကိဳၾကား သတိဆြဲ၍ ရပ္ေန၏။ ေနမင္း ေဒါသထြက္ေနစဥ္ (သို ့မဟုတ္) မိုးက ျပံဳးေန၏။ မိုးျပိဳမည္ကို ေၾကာက္ေသာစိတ္ျဖင့္ ေျခေထာက္တစ္ဖက္ မိုးေပၚေထာင္ေန၏။ တစ္ခါတစ္ရံ လိင္စိတ္ႏွိုးေသာ ေကာင္းကင္သည္ လွပစြာ ေတာက္ပေနတတ္၏။ သိုးမ်ား ျမက္စားေနစဥ္ လိပ္ျပာမ်ားသည္ အမည္းေရာင္ ေတာင္ပံမ်ားကို ညီညီညာညာ လႈပ္ခတ္ေနၾက၏။ တစ္မနက္ခင္းမွာ သူတို႔သည္ ျမဴပု၀ါ ဖံုးေန၏။ ၀ိုး၀ါးႏွင္းျမဴထုသည္ ငါ့ရြာေပၚတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျဖန္႔က်က္ေန၏။ ေဆးလိပ္ေသာက္ေသာက္ မေသာက္ေသာက္ လူတိုင္းပါးစပ္မွ မီးခိုးမ်ားထြက္၏။ ႏို၀င္ဘာလတြင္ ေဆးလိပ္မ်ားသည္ ရွားပါးမ်ိဳးမ်ား ျဖစ္၏။

ရွားပါးလ္သည္ ပန္းခ်ီေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္၏။ နာဗိုေကာ့ဗ္သည္ မိန္းမေယာင္ေဆာင္ထားေသာ နတ္မိစၧာျဖစ္၏။ ကမ်ဳဴးသည္ အျမဲထာ၀ရ အခ်စ္ကို ခ်စ္ေနေသာ လူသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္၏။ လူတစ္ေယာက္၏ အလုပ္(လက္ရာ)ကို ဆံုးျဖတ္ျခင္းသည္ အျပစ္တစ္ခု ျဖစ္၏။ အျပစ္ရွိသူမ်ားသည္ ႏွင္းထုထဲမွာ ႏူးည့ံစြာ အိပ္ေနၾက၏။ လူေတြကိုမ်က္ေတာင္မခတ္ဘဲ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနဖို႔သည္ ကၽြႏု္ပ္၏ အသက္ေမြး၀မး္ေက်ာင္းမႈအလုပ္ ျဖစ္၏။ စီလီကြန္သည္ အလြန္ေပါမ်ားေသာ ဓာတုပစၥည္း ျဖစ္သည္။ ဘာဘြန္ေမ်ာက္၀ံသည္ မ်ိဳးတံုးသြားေသာ တိရစၧာန္မ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ကၽြႏု္ပ္တို႔ ေတာင္တက္ေသာအခါ နတ္သိၾကားမ်ားက ရံဖန္ရံခါ ကူညီသည္။ ဘ၀အျမင့္ႏွင့္ အနိမ့္တို႔သည္ ဘ၀ျဖစ္တည္မႈအတြက္ လိုအပ္ခ်က္တစ္ခု ျဖစ္သည္။ မ်က္လံုးျပဴးျပဳး ဆံပင္ရွည္ရွည္ႏွင့္လူသည္ ငါ့အဖို ့တစိမ္းတရံဆန္ ျဖစ္၏။ သူတို႔သည္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေသာ အတြဲျဖစ္၏။ ၀တၳဳတိုသည္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေသာ ဖန္တီးမႈ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေက်ာက္ေဆာင္ကဲ့သို ့မာေက်ာ၏။ နာရီသည္ အခ်ိန္၏ ထာ၀ရကို ထိုးသည္။ လမ္းသည္ အမိုးခံုးႏွင့္ ဆိုင္တန္းဆီသို ့ ဦးတည္ေန၏။ ကန္သည္ အစိမ္းေရာင္ေရျပင္ေပၚတြင္ ျပားျပား၀ပ္ေန၏။ ထိုအရာ ခ်ိဳသလား၊ မွားသလား ငါ၏ေမးခြန္း မဟုတ္ပါ။ သူတို႔ကပဲ ေမးၾကသည္။ ငါ့အေျဖမ်ားက ျမန္သည္။ ခ်စ္လွစြာေသာ ႏွလံုးသားတစ္ခုကို သူမ ျမင္ဖူးသင့္သည္။ သို႔ေသာ္ ေလးေယာက္တစ္၀ိုင္းသည္ အားလံုးသိေနေသာ ေတးသြားကို တီးမႈတ္ေနၾက၏။ အျမဲစိမ္းပင္မ်ား တန္းစီေပါက္ေနေသာ ဟိုအေ၀းက လမ္းတစ္လမ္းသို႔ အသံကို သယ္ေဆာင္သြားရန္ ေတာင္ၾကားက ကုူညီေနသည္။ မီးတိုင္မွာ ၾကက္သြန္ဥလို တပ္ဆင္ထားေသာ ဘတ္သီး(မီးလံုး)မ်ား ကြဲေၾကသြားျပီ။ လူအုပ္ (လူစုလူေ၀း)သည္ ဖန္တီးသူျဖစ္၏။ ငါ ဖန္တီးသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လိုသည္။ ခြဲေခ်သူတစ္ေယာက္ မျဖစ္ခ်င္။ မ်က္ႏွာတစ္မ်က္ႏွာေပၚက အေရးေၾကာင္းတစ္ခုသည္ သူ႕အသက္ ျဖစ္၏။ သမင္ အေျပးျမန္သည္။ သစ္ေတာက ေဆးလိပ္ေသာက္သူ ျဖစ္၏။ ျမိဳ႕၀န္ၾကိဳဆိုပြဲကို ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ရမည္။ ေလွ်ာင္းေတာ္မူ ကိုယ္ေတာ္ (ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရား)သည္ ေက်ာက္ျဖဴသားျဖင့္ စံပယ္ေန၏။ မႏၱေလးမွာ ေျမၾကီးေပၚ တံေတြးေထြးတတ္ေသာလူမ်ား မၾကာခဏ ရြတ္လႊင့္သြားၾက၏။ က်ံဴးသည္ ဟင္ေဇာမွ ရူးပတ္ျဖစ္၏။ ရွင္ဘုရင္စီေသာ အုတ္တစ္ခ်ပ္ရွိသည္။ ဘုရင္မ်ားသည္ သူတို႔၏ ၾကင္နာတတ္ေသာ ၀တ္ရံုမ်ားကို သပ္သပ္ထား၏။ ဟန္ေဆာင္ျခင္းသည္ အျပစ္။ သူမသည္ အျပစ္ရွိသူ ျဖစ္၏။ အခ်စ္ (ေမတၱာတရား) ဆိုသည္မွာ အျပစ္ရွိသူအတြက္ မဟုတ္။ ငတံုးငအအတြက္လည္း မဟုတ္။ ျဖည္းညင္းစြာ ခၽြန္ထက္စြာ သူတို ့၏ ေသခ်ာေသာ သီခ်င္းမ်ားကို သူတို႔ဆိုၾက၏။ မင္းသမီးက ထိုသီခ်င္းမ်ားကို ေရးသည္။ ဧျပီလကို လႊင့္မပစ္လိုက္ႏွင့္။ အသံုး၀င္ပါသည္။ ရြက္သေဘာၤသည္ ခံ့ျငားက်က္သေရရွိစြာ ရြက္လႊင့္သြား၏။ ေဆာင္းဦးမွာ သစ္ရြက္မ်ား သူတို ့အရွိန္အဟုန္ကို စုေဆာင္းၾက၏။ က်ီးမ်ားက ေလညင္းကို အေတာင္ပံမ်ားႏွင့္ တိုက္ခိုက္ၾက၏။ အထီးက်န္တစ္ေယာက္၏ ေငးစိုက္ရီေ၀ အၾကည့္သည္ သူ ့ႏွလံုးသားထဲမွာ ေလာင္ျမိဳက္ေန၏။

မ်က္နက္၀န္းတစ္စံုႏွင့္ ၾကည့္သူကို ျပတင္းေပါက္က ေမွ်ာ္လင့္ေနသည္။ ကုတ္အက်ီအနက္ႏွင့္ လူတစ္ေယာက္ ေကာ္ရစ္ဒါစၾကၤံသို ့ တိတ္တဆိတ္ ၀င္လာ၏။ ျပတင္းေပါက္က ေငးေမွ်ာ္ေနသူတစ္ေယာက္ မသိလိုက္။ သူ႔ထမီမွ ေထာင္လိုက္စင္းမ်ားသည္ သူ႔ကိုယ္လံုးကို ပို၍ေပၚလြင္ေစသည္။ သင့္ေတာ္ေသာ မီးလွ်ံမရွိဘဲ ေန႔ရက္မ်ား ကုန္လြန္သြား၏။ သူက ပံုမွန္မဟုတ္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားႏွင့္ လိုက္သည္။ အထပ္သား တံခါးေခါက္သံသည္ မိုးၾကိဳးလို ေဟာင္လွ၏။ ေၾကာက္လန့္ေနေသာ မ်က္ႏွာမ်ားသည္ အခန္းေထာင့္သို႔ အာရံုေျပာင္းပစ္လိုက္ၾကသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သည္ အျခားတစ္ဖက္မွာ ရွိေန၏။ နားကပ္ႏွင့္ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ စူးစိုက္ၾကည့္ျခင္းကို ငါခုခံသည္။ ေၾကး(နားကပ္)ဟု ထင္၏။ ဒီအခ်က္တြင္ ငါမွားခ်င္မွားလိမ့္မည္။ သို ့ေသာ္ ေသခ်ာသည္က ဒီအခန္းထဲမွာ သူမအသိ ရွိေနေပလိ့မ္မည္ ဆိုေသာအခ်က္ ျဖစ္၏။

အခန္း၏ အၾကမ္းထည္ ကြန္ကရိၾကမ္းေပၚတြင္ ညစ္ေပေသာ ပံုဆြဲစကၠဴမ်ား ျဖန့္ၾကဲ ျပည့္ေန၏။ ငါေတာ့ ကိစၥျပတ္ျပီ (ျပီးျပီ)။ အေပါင္းအသင္း ေကာင္းေသာအခါတြင္ မင္းကို ေန႔စဥ္ စိတ္ေသာကေရာက္ေစေသာ အရာမ်ားကို မင္းေမ့သြား၏။ ေန႔ကုန္သြား ညကုန္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ေစာင့္စားျခင္းသာ ရလဒ္ျဖစ္၏။ အခ်စ္ကို ေၾကာင့္ၾကမဲ့စြာ သေဘာထားျခင္းသည္ ထီလက္မွတ္ေရာင္းျခင္းႏွင့္ တူ၏။ ေရေတြ စီးသြားသည္။ မီးခိုးေတြ စီးသြားသည္။ သို႔ေသာ္ တကယ္စစ္မွန္ေသာ အရာမွာ ဘ၀ပင္ျဖစ္သည္။ ငါ့(ဘ၀)သည္ လက္မွတ္ရ ဗိသုကာတစ္ေယာက္ဆြဲေသာ ဒီဇိုင္းကဲ့သို႔ ေသဆံုးျငိမ္သက္လွ၏။ အေမွာင္မွ အရုဏ္တက္သည္ကို ငါတို႔ ေစာင့္ၾကစို႔။ အဲဒီအထိ မေရာက္မခ်င္း ငါတို႔ ေမ့မသြားၾကနဲ႔စို႔။ ငါက မွန္(ၾကည့္မွန္)လား။ မင္းက မွန္လား။ ျငင္းပယ္ျခင္းသည္ရာဇ၀တ္မွု ျဖစ္၏။ မငိုနဲ႔၊ မငိုနဲ႔ဦး၊ ေနာက္မွငို။ ေနပါဦး။ လူေတြ ေမးေနက် ေမးခြန္းသည္ ဘယ္ေလာက္ရွည္သလဲ။ မင္းေမးသလား။ ငါတားျမစ္သည္။ အားကုန္ႏံုးေခြသြားသည္အထိ သက္သာေအာင္ ေနပါ။ လူတစ္ေယာက္ကို သူလိုေသာအရာ သို႔မဟုတ္ သူ႔အတြက္ အသံုးက်ေသာ အရာကိုသာ ေရြးခ်ယ္တတ္ဖို ့ သူ ့အသက္အရြယ္က ဖန္တီးေပးသည္။ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုလံုး၏ ေနာက္ကြယ္က စိတ္ကူးသည္ အခ်ိန္မ်ား ကုန္လြန္သြားေစဖို႔ပဲ ျဖစ္၏။ အခ်စ္ရယ္ ကုန္လြန္မသြားေစဘဲ သူဘယ္လိုေနလို႔ ရပါမည္လဲ။ သူ႔အရွိန္ႏွုန္းႏွင့္အတူ သူေလွ်ာဆင္း ကုန္လြန္သြားလိမ့္မည္။ တစ္စကၠန္႔ကို တစ္စကၠန္႔ႏႈန္း။ အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ရွိျပီလဲ ။ခုနစ္နာရီ။ ကံေကာင္းသည္။ မင္းအတြက္ တစ္ခါျဖစ္လာျပီ။ ငါ့အာလူးၾကြတ္ေၾကာ္ေတြ ဘယ္မွာလဲ။ သူတို႔က ထည့္ေကၽြးဖို႔ ျငင္းဆန္ၾကသည္။ သူတို႔ျငင္းဆန္မွုမ်ားသည္ အသစ္တစ္ဖန္ျဖစ္ရန္ ငါေတာင္းဆိုေနသည္။ ညက ႏုပ်ိဳဆဲ။ အခ်ိန္ႏွင့္အတူ ဤအခ်ိန္အားလံုးႏွင့္အတူ ဒီေရတက္လာေနသည္။ တယ္လီဖုန္း ျပန္လာသည္။ ငါ့နာမည္ကို ေအာ္ေခၚသည္။ လူအုပ္ကိုတိုး၍ ငါသြား၏။ ဒီပြဲသို ့ ငါတက္ေရာက္ခြင့္ ရွိမရွိကို ပိုင္စိုးပိုင္နင္း အေပၚစီးက အသံၾသၾသႏွင့္ ေမးသည္။ သူတို႔တရားမ၀င္ လုပ္ငန္းမ်ားထဲ ဆြဲသြင္းဖို႔ ရွိေနသည္။ ဟင့္အင္း ငါ့တစ္ခြန္းတည္း အေျဖ။ သူ႕နာမည္ ဘယ္သူလဲ။ ငါမသိ။ ငါ့နာမည္မွာ ေက။ င့ါမွာ (ဘြဲ႕)လက္မွတ္ မရွိ။ သို ့ေသာ္ ငါ့မွာ ငါ့ကိုယ္ပိုင္မ်က္ႏွာ ရွိသည္။ ၾကည့္။ မင္းစိတ္ထဲမွာ ငါႏွင့္ပက္သက္သလို တစ္ခုခုရွိခဲ့လွ်င္ ေက်းဇူးျပဴ၍ ငါ့ဆီိကို ပန္းမ်ားပို ့ေပးပါ။

ကပ္ဖကာမွာ “ေက” ဆိုေသာ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ရွိသည္။ ဟိုးေရွးတရုတ္ျပည္မွာ ထူးျခားဆန္းက်ယ္ေသာ ေခတ္တစ္ေခတ္ ရွိခဲ့ဖူးသည္။ အိမ္မ်ားမွာ ေျခတံရွည္ မိသားစုတိုင္း ေလွတစ္စင္းစီ ပိုင္ၾက၏။ တရုတ္ျပည္သို႔ ခပ္ျဖည္းျဖည္းသြားေသာ ေလွတစ္စင္း မွာလိုက္ၾကစို႔။ ငါခ်စ္မိေနျပီ။ အခ်ိန္ႏွင့္ အသက္သည္ ပါ၀င္ပက္သက္ေနေသာ အခ်က္အလက္တစ္ခု ျဖစ္၏။ ထိုအရာမ်ား မေရာၾက။ သူတို ့သည္ ကိုယ္ပြားမ်ား ျဖစ္ၾက၍ ငါ့ကိုယ္ငါ ေက၏ မွန္ထဲမွာ ျမင္ရလိမ့္မည္။ ငါ့မ်က္ႏွာ ကိုယ္ပြားႏွစ္ဖက္ကို တစ္ဖက္ကေရွ့က တစ္ဖက္ေဘးတိုက္ ဘယ္ညာအေၾကာင္းမဟုတ္။ ျမင္ရသည္။ ကံၾကမၼာဆိုသည္မွာ ထိုကဲ့သို႔ပင္။ အခု သိပ္ေနာက္က်သြားျပီ။ ငါစာတစ္အုပ္ စေရးဖို ့သင့္ျပီ။

ဤ(ကုဗ)အုပ္စာသည္ အသက္ႏွစ္ဆယ့္တစ္ႏွစ္ ရွိသူတစ္ေယာက္အတြက္ ျဖစ္၏။

Credit;လမ္းအိုေလး

၁၃.၇.၆၉

Translation of Koob One (Khin Mg Yin)

(အႏုပညာစံ – ခင္ေမာင္ရင္၊ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္)