ဗင္းဆင့္ဗန္ဂိုးလ္သည္ ၁၈၈၅ ခုႏွစ္တြင္ အားလူးစားသူမ်ားပန္းခ်ီကားကို ေရးဆြဲခဲ့သည္။ ေနၾကာပန္းကဲ့သို႔ေသာ ပန္းတစ္ပြင့္၏အလွကို ေဖာ္က်ဴးေသာ ကမာၻေက်ာ္ပန္းခ်ီကားကို ေတာက္႐ႊန္းဝင္းထိန္စြာ ေရးခဲ့ေသာ ဗန္ဂိုး၏ပန္းခ်ီလက္ရာဟု မည္သူကမွ ေတြးထင္နိုင္မည္မဟုတ္ေသာ လက္ရာတစ္ခုျဖစ္သည္။ ဗန္ဂိုးသည္ အဖိႏွိပ္ခံ ေသြးစုပ္ခံ ေအာက္တန္းလႊာ လူတန္းစားဘဝကို ေထာက္ထားစာနာသူတစ္ဦးျဖစ္သည္။ သူ႕လက္ရာတို႔သည္ ေႏွာင္းေခတ္ပန္းခ်ီဆရာတို႔၏ စိတ္ခံစားမႈပန္းခ်ီေရးနည္းကိုပင္ ဩဇာလႊမ္းေလသည္။ ျပဴးက်ယ္ေတာင့္တေသာမ်က္လုံး၊ အရိုးေငါေသာမ်က္ႏွာ၊ ကိုင္းၫြတ္ေနေသာပုခုံး၊ ေမွာင္မိုက္ေသာအခန္းတို႔သည္ ညစာစားခ်ိန္၌ေတြ႕ရေသာ ေသြးစုပ္ခံလူတန္းစားတို႔၏ မေသထမင္း မေသဟင္း စားေနေသာ ဘဝသ႐ုပ္ပင္ျဖစ္ပါသည္။
-----------------------
ရာစုသစ္မွ
အာလူးေကာက္သူမ်ား (တာရာမင္းေဝ)
____________________________
(၁)
ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ ထူထဲေလးလံေနတဲ့အေမွာင္ကို ေစာင္လိုၿခဳံထားရတဲ့ညပါပဲ။ အနက္ေရာင္ျမဴေတြက လူေပၚကို တလြင့္လြင့္ ခုန္ခ်ေနၾကတယ္။ အဲဒီအခိုက္အတန႔္မွာ ဟိုးအေဝးကေန တစ္စစ နီးလာတဲ့ ညေျခသံတစ္ခုကို ကြၽန္ေတာ္ ၾကားလိုက္ရတယ္။
" ဖ်ပ္ ဖ်ပ္……ဖ်ပ္ ဖ်ပ္ "
ကြၽန္ေတာ္က ေျခသံေတြကို အသက္ေအာင့္ၿပီး နားေထာင္ေနရတယ္။ ေျမပက္ၾကားအက္တို႔ ဆြဲဆြြဲငင္ငင္ အူေနၾကသလို ေျခသံေတြကလည္း ေဆြးျမည့္ရွည္လ်ားလွတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေျခသံတို႔ တိုးတိတ္သြားတယ္။ ေျခသံရွင္ဟာ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕မလွမ္းမကမ္းမွာ ေရာက္ေနပါၿပီ။ အျဖဴေရာင္မီးခိုးေတြက သူ႕ေရွ႕မွာ ဒိုင္းလိုကာထားၾကလို႔ ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္ရတာ ေဝေဝဝါးဝါးျဖစ္ေနတယ္။ မီးခိုးျဖဴေတြ လြင့္ပ်ံျပယ္ရွင္းသြားေတာ့မွပဲ လူတစ္ေယာက္ကို ျမင္ရတယ္။ အဲဒီလူဟာ လြင့္ေမ်ာေနတဲ့ ဆံမွ်င္ရွည္ေတြနဲ႕ စိတၱဇဆန္တယ္။ မေသသပ္တဲ့ ေတေလဝတ္႐ုံတစ္ထည္နဲ႕ ဒီညကို ပင္လယ္လို ျဖတ္ကူးလာခဲ့တယ္။ သူ႕ကိုယ္မွာလည္း ႏွင္းျမဴေတြ ဖိတ္လက္စို႐ႊဲလို႔။ ကြၽန္ေတာ္က သူ႕ကို ေမးလိုက္တယ္။
" ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူလဲ "
သူ႕ေျဖသံက တိုးညွင္းေပမယ့္ ျပတ္သားတယ္။
" ငါ…ဗင္းဆင့္ဗန္ဂိုး "
" ဟင္ "
ကြၽန္ေတာ္ အျပင္းအထန္ ဝမ္းသာသြားတယ္။ သူကေတာ့ တည္ၿငိမ္စြာ ရပ္တန႔္ေနရင္းက ကြၽန္ေတာ့္ကို ေမးလာတယ္။
" မင္း…ငါရဲ႕အာလူးစားသူမ်ားဆိုတဲ့ ပန္းခ်ီကားကို သိလား "
ေခါင္းညိတ္ရင္း ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
" သိတာေပါ့။ အဲဒီပန္းခ်ီကားရဲ႕မိတၱဴပုံေတြကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္ဖူးတာေပါ့။ သိပ္ႀကိဳက္တယ္။ ပန္းခ်ီကားထဲမွာ အာလူးကိုၾကည့္ေနတဲ့ လူေတြရဲ႕မ်က္လုံးေတြကလည္း သိပ္လက္ရာေျမာက္တယ္။ အဲဒီမ်က္လုံးေတြဟာ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မႈေတြနဲ႕……"
ကြၽန္ေတာ္က အားတက္သေရာနဲ႕ ေျပာေနတုန္းမွာ သူက ဆူပြက္ေနတဲ့ သက္ျပင္းရွည္တစ္ခ်က္ကို ခ်တယ္။ ေလာင္မီးဆန္တဲ့ အဲဒီအေငြ႕အသက္ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္စကားေတြ ရပ္သြားရတယ္။ သူက အက္ကြဲကြဲေလသံနဲ႕ ေျပာလာတယ္။
" အဲဒီပန္းခ်ီကားေပါ့ကြာ ... "
ကြၽန္ေတာ္က နားမလည္ပါ။
" အဲဒီပန္းခ်ီကားက ဘာျဖစ္လို႔လဲ "
ကြၽန္ေတာ္ေမးေတာ့ သူက အေနာက္ဘက္ အေမွာင္ထုထဲကို လက္နဲ႕ တစ္ခ်က္ေဝွ႕ယမ္းလိုက္တယ္။ သူ႕လက္ထဲမွာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ပါလာတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပတယ္။
" ၾကည့္စမ္းပါဦးကြာ၊ ဒါ အာလူးစားသူမ်ား ပန္းခ်ီကားေပါ့ "
ကြၽန္ေတာ္က ဆြဲယူၾကည့္ၿပီး "ဟင္"ခနဲ ျဖစ္သြားမိတယ္။ သူ႕ကို ျပန္ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ သူက ေခါင္းကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းညိတ္ျပတယ္။
" ေအး …… အဲဒီလိုျဖစ္ေနတယ္ "
" မ်က္လုံး … မ်က္လုံးေတြ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ "
ပန္းခ်ီကားထဲမွာ အာလူးကိုစိုက္ၾကည့္ေနသူေတြရဲ႕ မ်က္လုံးေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ သူတို႔ဟာ မ်က္လုံးေဟာက္ပက္ေတြနဲ႕ ေငးငိုင္ေနၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ထပ္ေမးလိုက္တယ္။
" မ်က္လုံးေတြ ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ "
ဗန္ဂိုးက တစ္ပိုင္းတစ္စ နာၾကည္းဟန္နဲ႕ ၿပဳံးတယ္။
" ငါလည္း အဲဒါကို သိခ်င္ေနတာပဲ "
" ဟင္ …… "
" ဟုတ္တယ္ ငါရဲ႕အာလူးစားသူမ်ားပန္းခ်ီကားထဲက မ်က္လုံးေတြ အလိုအေလ်ာက္ ေပ်ာက္ဆုံးသြားတယ္။ ငါလည္း လိုက္ရွာေနတာပဲ။ အခုထိေတာ့ မေတြ႕ေသးဘူး "
အဲဒီလို ကြၽန္ေတာ္တို႔စကားေျပာေနၾကတုန္းမွာပဲ ညေကာင္းကင္မွာ မိုးရိပ္ေလရိပ္ေတြ သက္ဝင္လာၾကတယ္။ ေလနီၾကမ္းေတြကလည္း သစ္ပင္ေတြကို ေတာင္ပံနဲ႕ တျဖန္းျဖန္းရိုက္ၾကတယ္။ တန္ခိုးရွင္တစ္ေယာက္က သူ႕လက္ေခ်ာင္းေတြကို ေကာင္းကင္ဆီ ဆန႔္ျမႇောက္ၿပီး မိုးႀကိဳးေတြ တစ္ပြင့္ခ်င္း ပစ္ေဖာက္ေနတယ္။
ေနာက္ေတာ့လည္း ဗန္ဂိုးဟာ မိုးေတြေလေတြၾကားထဲမွာပဲ ပန္းခ်ီကားကိုပိုက္ၿပီး ေခါင္းငိုက္စိုက္နဲ႕ ျပန္သြားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလည္း ပန္းခ်ီကားထဲက ေပ်ာက္ဆုံးေနတဲ့မ်က္လုံးေတြ ကူရွာေပးဖို႔ ေျပာသြားေလရဲ႕။
(၂)
ၿငီးေငြ႕စရာေကာင္းတဲ့ ညေနခင္းဟာ မီးခိုးေခါင္းတိုင္ေတြရဲ႕ အာပုပ္ေငြ႕ေတြနဲ႕ပဲ ထိုင္းမွိုင္းေျခာက္ေသြ႕ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္စီးလာတဲ့ ဘတ္စ္ကားအိုႀကီးကလည္း ခ်ိဳင့္ခြက္မ်ားတဲ့ ကတၱရာလမ္းေပၚမွာ ဘီးတပ္ထားတဲ့လိပ္ႀကီးတစ္ေကာင္လို တြားသြားေနတယ္။ လမ္းေဘးသစ္ပင္ေတြက မိုးတိုးမတ္တတ္နဲ႕။ လူေတြနဲ႕ေခြးေလေခြးလြင့္ေတြဟာ တစ္ေနရာက တစ္ေနရာကို သုတ္သီးသုတ္ပ်ာ သြားေနၾကတယ္။ အားမရွိတဲ့ေနေရာင္ေတြကလည္း ေျမေပၚမွာ ေၾကာင္စီစီနဲ႕ စြန္းေပေနၾကရဲ႕။
ဘတ္စ္ကားအိုႀကီးေပၚမွာပဲ ကြၽန္ေတာ္ ေငးေမာလိုက္ပါေနတယ္။ အခ်ိဳ႕ခရီးသည္ေတြက စကားတီးတိုးေျပာေနၾကတယ္။ ခရီးသည္အမ်ားစုကေတာ့ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ စိတ္မဝင္စားၾကပါဘူး။ မွတ္တိုင္ေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ျဖတ္လာတယ္။ လူေတြက တက္လိုက္ၾက၊ ဆင္းလိုက္ၾက။ ဘတ္စ္ကားႀကီးထဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လႊဲဝင္ၾက။ ငွက္ေတြ ေခါင္းဝွက္အိပ္ၾကသလို အေပၚကလက္ကိုင္တန္းကို ခိုၿပီး မတ္တတ္ႀကီးေတြ လည္လိမ္အိပ္ငိုက္ေနၾက။
ကြၽန္ေတာ္က အတက္အဆင္းေပါက္ရဲ႕ အနီးဆုံးထိုင္ခုံမွာ ထိုင္ေနတယ္။ ဘတ္စ္ကားေပၚတက္လက္စရွိေသးတဲ့ အဘိုးအိုတစ္ေယာက္ဟာ ကံအားေလ်ာ္စြာ ကြၽန္ေတာ့္နံေဘးမွာ ေနရာရသြားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႕ကို ဂ႐ုမစိုက္မိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူက ကြၽန္ေတာ့္ကို ခပ္သဲ့သဲ့ ေခၚတယ္။
" လူေလး "
ကြၽန္ေတာ္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ သူ႕မ်က္ႏွာက ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ၿပဳံးေနတယ္။ သူသြားခ်င္တဲ့ေနရာကို ဘယ္မွတ္တိုင္မွာ ဆင္းရမလဲဆိုတာရယ္၊ အဲဒီအတြက္ ကားခ ဘယ္ေလာက္ေပးရမယ္ဆိုတာရယ္ကို ေမးတာပါ။ ကြၽန္ေတာ္ေျပာျပလိုက္တဲ့အခါ သူက ေခါင္းညိတ္ရင္း ဘတ္စ္ကားခအတြက္ ႏွိုက္ယူတယ္။ အဲဒီမွာ သူ႕ကို ကြၽန္ေတာ္ သတိထားမိစရာျဖစ္သြားတယ္။
(အဘိုးအိုဟာ ဘတ္စ္ကားစီးေနက်လဴ မဟုတ္ဘူး။ သူက ဘတ္စ္ကားစီးစရာမလိုတဲ့ လူတန္းစားထဲကဆိုတာ သူ႕ပုံပန္းသဏၭာန္ကို ၾကည့္ၿပီး ရိပ္မိနားလည္ရပါတယ္။ သူ႕အိတ္ထဲမွာလည္း ေငြအေတာ္မ်ားမ်ား ပါလာတယ္။ ဒါကို ကြၽန္ေတာ္အပါအဝင္ ေဘးက ခရီးသည္ေတြအားလုံး ျမင္လိုက္တယ္။)
အဘိုးအိုက စပယ္ယာကို ကားခေပးတယ္။ သူ႕မ်က္ႏွာက ၾကည္လင္ၿငိမ္းခ်မ္းေနၿပီး သူရဲ႕ေျပာဆိုလႈပ္ရွားမႈေတြကလည္း ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဘာမွ စိတ္ဝင္စားစရာမေကာင္းဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကိုပဲ
ျပတင္းေပါက္ကတစ္ဆင့္ ၾကည့္ရင္း ေငးရင္း အဘိုးအိုကို ကြၽန္ေတာ္ ျပန္လည္ေမ့ေလ်ာ့သြားတယ္။
အဲဒီလိုေနရင္းက ကားအတြင္းဘက္ကို တစ္ခ်က္ငဲ့ေစာင္းၾကည့္မိတဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သြားမိပါတယ္။ ခရီးသည္ေတြၾကားမွာ တိုးေဝွ႕ေရာက္ရွိေနတဲ့ စပယ္ယာကို အဘိုးအိုက ပိုက္ဆံထပ္ေပးေနတာ ေတြ႕လိုက္လို႔ပါပဲ။ ပထမေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေၾကာင္သြားေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း သူ မူလမွတ္တိုင္မွာ မဆင္းေတာ့ဘဲ ေရွ႕ကိုဆက္သြားမလို႔ ကားခထပ္ေပးတာ ျဖစ္မွာေပါ့လို႔ စဥ္းစားမိတယ္။
အဲဒီလိုနဲ႕ ဘတ္စ္ကားအိုႀကီးဟာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အေတာ္အတန္ ခရီးေပါက္ေရာက္လာခဲ့ပါၿပီ။ စပယ္ယာက ယာဥ္စီးခေတြ ေပးၾကဖို႔ ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုရင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔အနားကို ေရာက္လာျပန္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ပ်င္းပ်င္းရိရိ သမ္းေဝေနလိုက္စဥ္မွာပဲ အဘိုးအိုက စပယ္ယာကို ပိုက္ဆံထပ္ေပးျပန္တယ္။
" ဟင္… "
မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ စိတ္ထဲမွာ ထင္လိုက္တယ္။ မ်က္လုံးေတြကလည္း က်ယ္သြားတယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္ေနရတာလဲ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကားစပယ္ယာကလည္း ကြၽန္ေတာ့္လိုပဲ အံ့ၾသသြားတယ္။ အဘိုးအို ပထမအေခါက္ေပးတာကို သူ မမွတ္မိေပမယ့္ ဒုတိယအေခါက္ေပးတာကိုေတာ့ မွတ္မိထားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ သူက အဘိုးအိုေပးတဲ့ပိုက္ဆံကို လက္နဲ႕ျပန္တြန္းရင္း ေျပာတယ္။
" အဘိုး…ခုနက ေပးၿပီးၿပီေလ။ အဘိုးေမ့ေနၿပီ ထင္တယ္။ အဘိုး ကားခေပးၿပီးသားပါ "
" ေၾသာ္ ... အင္း…အဟင္း.... "
အဘိုးအိုက ရယ္ရယ္ေမာေမာကေလးနဲ႕ သူ႕ပိုက္ဆံကို ျပန္ယူတယ္။ ကားေပၚက ခရီးသည္ေတြအားလုံးလိုလိုက သူ႕ကို သတိထားမိသြားၾကျပန္တယ္။ အားလုံးက သူ႕ကို စူးစမ္းသလို ၾကည့္ေနၾကတယ္။ အဘိုးအိုက ကြၽန္ေတာ့္ကို လွည့္ေျပာတယ္။
" ဒီေန႕က အဘိုးဘဝရဲ႕ အထိမ္းအမွတ္ေန႕တစ္ေန႕ကြဲ႕ "
" ဟုတ္ကဲ့ "
" ဒီေန႕မွာ အဘိုးက ကုသိုလ္ယူခ်င္လို႔ "
" ဟုတ္ကဲ့ "
" အဲဒါေၾကာင့္ နံေဘးမွာ ေငြလာေတာင္းသူရွိရင္ ဘယ္သူ႕ကိုမဆို ေပးမယ္။ ဒီေန႕မွာေတာ့ ဒါနသန႔္သန႔္ျပဳမယ္လို႔ အဓိ႒ာန္ထားတာ ကားခေပးထားၿပီးသားကို ေမ့လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္အဓိ႒ာန္အရ ေဘးမွာ သူ လာေတာင္းေနလို႔ ေပးတာကြဲ႕…အဟင္း… "
အဘိုးအိုရဲ႕စကားကို တစ္ခ်က္ခ်င္း ေခါင္းညိတ္ျပ နားေထာင္ေနရင္း ကြၽန္ေတာ့္စိတ္အာ႐ုံထဲမွာ တစ္စုံတစ္ရာကို ရိုးရိုးရိပ္ရိပ္ ခံစားလာရတယ္။ အဲဒါနဲ႕ ကားထဲက တျခားလူေတြဆီ ေခါင္းေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။
" အို …… "
ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ဒိန္းခနဲျဖစ္သြားတယ္။
------------------------------------------------------------
------------------------------------------------------------------------
------------------------------------------------------------------------
( ၃ )
------------------------------------------------------------------------
------------------------------------------------------------------------
------------------------------------------------------------------------
" ေဟး………ဗန္ဂိုးေရ .. ဗန္ဂိုး………ဗန္ဂိုးေရ .....ဗန္ဂိုးေရ…… "
ကြၽန္ေတာ့္ႏွလုံးေသြးအစက္စက္တို႔က ဗန္ဂိုးကို သံၿပိဳင္ေအာ္ေခၚေနတယ္။
""ဗန္ဂိုးေရ……လာ ဒီမွာ ေတြ႕ၿပီ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေပ်ာက္ဆုံးေနတဲ့မ်က္လုံးေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ရွာေတြ႕ခဲ့ၿပီ။ အဲဒီမ်က္လုံးေတြဟာ လူတခ်ိဳ႕ဆီမွာ ေရာက္ေနတယ္။ အဲဒီလူေတြ ဒီမွာရွိတယ္။ ခု.. ရွိတယ္။ အဲဒီလမ္းၾကား …… အဲဒီလမ္းၾကား ... သူတို႔ေတြ အာလူးေကာက္သြားၾကေလရဲ႕ "
---------------------
(တာရာမင္းေဝ)
No comments:
Post a Comment