ကွျန်တော်နှင့် အသံခုနှစ်ထပ်

တနဂၤ​ေႏြ

တနဂၤေႏြေန႕တစ္ေန႕မွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ပင္လယ္ျပင္ထဲ ေရာက္ေနပါတယ္။ ပင္လယ္ကူး သေင္ၻာႀကီးေပၚကေန အေဝးကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ရတာ ေနာက္ခံ ေပါက္ထြက္ေနတဲ့ ပန္းခ်ီကားႀကီးကို ၾကည့္ရသလိုပဲ။ ပင္လယ္ႀကီးကို ငုံ႕ၾကည့္ရတာလည္း ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဇေဝဇဝါျဖစ္ရပါသည္။ ကြွ်န္ေတာ့ေအာက္က ပင္လယ္ႀကီးဟာ ေမွာက္ခုံျဖစ္ေနတာလား။ပက္လက္ျဖစ္ေနတာလား ကြွ်န္ေတာ္ဟာ
သူ႕ေက်ာကုန္းေပၚ ေရာက္ေနတာလား ။ ရင္ဘတ္ေပၚ ေရာက္ေနတာလား မကြဲျပားဘူး။
အေဝးေထာင့္တစ္ခုဆီက ေကာင္းကင္ဟာ ျပာျပာအက္အက္ျဖစ္ေနတယ္။ေလတိုက္သံကလည္း တစ္ခါတစ္ခါမွာ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြရဲ႕ ေခ်ာင္းဆိုးသံနဲ႕တူတယ္။ မာလိန္မႉးႀကီးက……………….
“ေဟ့ေကာင္ေတြ ဘာလုပ္ေနတာလဲ ဟိုေကာင္ေလးကေရာ ဟိုေငးဒီေငးနဲ႕”
သေင္ၻာဝမ္းဗိုက္ထဲ ခုန္ဆင္းၿပီး သေင္ၻာရဲ႕နံရိုးေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ရိုက္ခ်ိဳးပစ္လိုက္တယ္ မာလိန္မႉးႀကီးက သေင္ၻာကို ရိုက္ေမာင္းေနတဲ့ သူ႕ႀကိမ္လုံးႀကီးကို လႊတ္ခ်ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ဆီကို ကားရားကားရား ေလွ်ာက္လာတယ္။ ေက်ာက္ေဆာင္ႀကီးကေတာ့ ဘယ္သူ႕ဘက္ကလည္းမသိဘူး။ လူမိုက္တစ္ေယာက္လို ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ခါးေထာက္ၿပီးရပ္ၾကည့္တယ္။
“မင္း…. ဘာလုပ္တာလဲ”
ကြွ်န္ေတာ္နဲ႕မာလိန္မႉးႀကီး စကားမ်ားၾကပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က သေင္ၻာနဲ႕ဆက္မလိုက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ ပင္လယ္ျပင္ေပၚခုန္ခ်ၿပီး ကိုယ့္ေျခေထာက္နဲ႕ကိုယ္ပဲ ဆက္ေလွ်ာက္ေနလိုက္တယ္။သေင္ၻာႀကီးကေတာ့ စြပ္ဖားလွည္းႀကီးတစ္စီးလို ဒ႐ြတ္တိုက္ဆြဲၿပီး ထြက္သြားတယ္။အဲဒီစြပ္ေၾကာင္းႀကီးကို ေရွာင္နင္းၿပီး မာနေတြ တစ္ခြဲသားနဲ႕ကြၽန္ေတာ္ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့ေလရဲ႕။ နည္းနည္းခ်မ္းေငြ႕ေငြ႕ျဖစ္လာလို႔ ပင္လယ္ခရီး တစ္ေထာက္မွာပဲ ကြၽန္ေတာ္မီးဖိုႀကီးဖိုရတယ္။တျခားေလာင္စာလည္း ဘာမွမရွိဘူး။ပင္လယ္ကိုပဲ ရွို႔ၿပီးလႈံရတဲ့ မီးေပါ့။ မီးေတာက္အရွိန္ေကာင္းတုန္းမွာပဲ လူတစ္ေယာက္ေရာက္လာတယ္။သူကလည္း ကြၽန္ေတာ့္လိုပါပဲ။ မာလိန္မႉးႀကီးနဲ႕စကားမ်ားၿပီး သေဘာေင္ၸၚက ဆင္းလာတာတဲ့။
“သူက ငါတို႔ကိုအလုပ္လုပ္ေနတာ မျမင္ရင္ သေဘာမက်ဘဴးကြ”
“လုပ္စရာရွိရင္ေတာ့ လုပ္ေနတာပဲ၊ လုပ္စရာမရွိရင္ေတာ့ မလုပ္ဘူးေပါ့”
သူက တဟဲဟဲရယ္ပါတယ္။ သူ႕ရယ္သံက ပင္လယ္ျပင္ကို လႊႏွင့္တိုက္ျဖတ္သလိုပါပဲ။ရယ္သံအဆုံးမွာ သူကေျပာတယ္။
“ဒီလိုကြ…..ပင္လယ္ျပင္မွာက ဘာအလုပ္မွမရွိရင္ သေဘာအၤလုပ္သမားေတြက မာလိန္မႉးကို ရန္မူဖို႔စဥ္းစားေနတတ္တယ္။အဲဒါေၾကာင့္ သူက မင္းတို႔ငါတို႔ကို တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုလုပ္ေနေစခ်င္တာ”
မဲ့ၿပဳံးနဲ႕အတူ ေခါင္းကိုခါရင္း….
“ေကာ္ဖီခါးခါးတစ္ခြက္ ေသာက္ခ်င္တယ္ဗ်ာ”
လို႔ေျပာလိုက္တယ္။
“အဲ့ဒါဆိုရင္ ကုန္းေျမေရာက္တဲ့အထိ မင္းဆက္ေလွ်ာက္ေပါ့”
“ေကာင္းကင္ဘုံမွာ ဝင္စရာတစ္ခုရွိေသးတယ္”
လို႔ေျပာတယ္။
“လူႀကဳံမွာထားတာေလးေတြ ရွိေသးတယ္ “တဲ့။
ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ကုန္ေျမဆီ ျပန္ခဲ့တယ္။မီးပုံကိုမၿငိမ္းခဲ့ဘူး။ပင္လယ္မွာ မီးႂကြမ္းမီးက်န္ဟာ ပိုလို႔ေၾကာက္စရာမျဖစ္ေလာက္ပါဘူး။ကြၽန္ေတာ့အတြက္ကေတာ့ ‘ တနဂၤေႏြ’ဆို တာဟာ ဖ်ိဳးဖ်ိဳးဖ်စ္ဖ်စ္ ျမည္ဟည္းေနတဲ့ ပင္လယ္ေလာင္ကြၽမ္းသံပါပဲ။

တနလၤာေန႕

ဗီသိုဗင္ဆီ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္တယ္။ ဆရာႀကီး ဗီသိုဗင္ဟာလူတစ္ေယာက္ သူ႕ဆီပို႔ေပးတဲ့ ဂီတသံစဥ္ေတြကိုဖတ္ေနတယ္။ၿပီးေတာ့လည္း ေခါင္းႀကီးကို ခါရမ္းေနတယ္။
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
ကြၽန္ေတာ္က ေမးေတာ့ ဆရာႀကီးက မ်က္ႏွာအိုအိုနဲ႕စာ႐ြက္ေအာက္ေျခက မွတ္ခ်က္ကိုျပသည္။ ေရးထားတာက (သူ႕သံစဥ္ဖြဲ႕စည္းမႈကို ) “ ဘုရားသခင္၏ အကူအညီျဖင့္ ၿပီးပါသည္” တဲ့။ ကြၽန္ေတာ္က ဆရာႀကီးရဲ႕မ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္တယ္။ ဆရာႀကီးက အဲဒီမွတ္ခ်က္ကေလးကိုပဲ ဘဝင္မက်ပဳံေပၚပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လွမ္းၾကည့္တဲ့ မ်က္လုံးေတြကိုလည္း သူက နားလည္တယ္။ကြၽန္ေတာ့္ကို ရွင္းျပသလိုလိုနဲ႕ တစ္ကိုယ္တည္းညည္းတယ္။
“ကိုယ့္လူရယ္…… ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးပါေတာ့လား “
ကြၽန္ေတာ္ ဆရာႀကီး ဗီသိုဗင္ဆီက ျပန္လာေတာ့ လမ္းမွာ လူတစ္ေယာက္နဲ႕ေတြ႕တယ္။အဲ့ဒီလူ က“တေယာ”တစ္လက္ကို ထမ္းလာတယ္။ကြၽန္ေတာ့္ကို ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ဝမ္းသာအားရနဲ႕ဆီးေျပာတယ္။
“ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ ဘုရားသခင္ရဲ႕အကူအညီနဲ႕ ဂီတသံစဥ္တစ္ပုဒ္ဖြဲ႕ခဲ့ေသးတယ္ဗ်၊ ေလ့လာခ်င္ရင္ ေလ့လာလို႔ရေအာင္ ဗီသိုဗင္ဆီ ပို႔ထားတယ္”
“ေအာ္….. အဲ…..ဟုတ္ကဲ့”
“ခင္ဗ်ားလည္း နားေထာင္သြားပါဦးလား၊ ကြၽန္ေတာ္တီးျပမယ္”
အမွန္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့မွာ နားေထာင္ခ်င္စိတ္ သိပ္မရွိပါဘူး။ဒါေပမယ့္ ခက္တာက ကြၽန္ေတာ့မွာ အခ်ိန္နည္းနည္း အားလပ္ေနတယ္။ေႏြရာသီကလည္း မေရာက္ေသးဘူး။လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ေတာအုပ္ရဲ႕ ေခါင္မိုးဟာ အညိုေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ျဖစ္လို႔။အဲ့ဒါနဲ႕ပဲ သူ႕ေဘးနားထိုင္ၿပီး သူ႕ဂီတကို နားေထာင္ေနလိုက္တယ္။
တီးကြက္အဆုံးမွာ သူက စူဇကာပုဏၰားလိုၿပဳံးတယ္။ကြၽန္ေတာ့္မွာ သူ႕ကိုလႉစရာ ဘာမွမရွိဘူး။ပြင့္ပြင့္ပဲ ေျပာလိုက္တယ္။
“မေကာင္းဘူး”
“ဘာ…..ဘာျဖစ္လို႔တုံး”
“ခင္ဗ်ား…..တေယာက အေခါင္းေပါက္မွ မပါဘဲ”
သူ႕တေယာမွာ အသံကို ျမည္ဟိန္းေစမယ့္ ေခါင္းေပါက္မပါပါဘူး။သစ္သားကလည္း နတ္႐ုပ္လုပ္တဲ့ သစ္သားထင္ပါရဲ႕။ ကြၽန္ေတာ္က လက္မခံေတာ့….
“အင္း…..ကြၽဲပါးေစာင္းတီးဆိုေတာ့ အဲဒါမ်ိဳးေပါ့”
ဆိုၿပီး သူထြက္သြားပါတယ္။ကြၽန္ေတာ့္ဘာသာ သားေရကြင္းတစ္ကြင္းကို ေျခမႏွစ္ေခ်ာင္းမွာ တပ္ၿပီး တီးၾကည့္ေသာ သူ႕လိုပဲအသံထြက္တယ္။တနလၤာသံလို႔ကြၽန္ေတာ္က သတ္မွတ္ခဲ့တယ္။

အဂၤါေန႕

“ပိုက္ဆံခ်မ္းသာဖို႔သာ ဆႏၵလြန္ကဲေနရင္ အဲဒီလူမြဲမွာပဲ”
“ဟုတ္…..ဟုတၠဲ့”
“ငါဆိုရင္ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ကို ေပါင္မုန႔္နည္းနည္းနဲ႕ဝိုင္နည္းနည္းနဲ႕ပဲေနတာ။ ညႀကီးသန္းေခါင္လည္း အလုပ္ လုပ္စရာရွိရင္ထလုပ္တာပဲ”
“ေအာ္……အင္း….ဟုတ္ကဲ့”
“ေကာင္းတာေပါ့ ဆရာရယ္”
ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္သား သူ႕စကားကို အင္း လိုက္ေနၾကရပါတယ္။ သူကလည္း ေလးစားစရာေကာင္းတဲ့ ဝိညာဥ္ေတာ္တစ္ခုမဟုတ္လား။ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အခန္းေလးထဲမွာရွိတဲ့ အေမွာင္ပြပြဟာ ေနရတာ ၿငီးစီစီႀကီး ျဖစ္ေစတယ္။ကြၽန္ေတာ့မိတ္ေတြရဲ႕ပန္းပု႐ုပ္ေတြကလည္း အေရျပားေတြ တြဲက်လိဳ႕။
“ငါ ဘယ္ေလာက္ထိ ႀကိဳးစားရတယ္ ေအာက္ေမ့လဲ ၊ ဦးထုပ္ေပၚမွာ ဖေယာင္းတိုင္ထြန္းၿပီးေတာ့ အလုပ္လုပ္ရတာ “
“ ေအာ္”
ႏွစ္ေယာက္သား ေငးရီနားေထာင္ေနရျပန္တယ္။အေတာ္ၾကာမွ မိုက္ကယ္အိန္ဂ်လိဳ ျပန္သြားသည္။မိတ္ေတြက သူ႕ပန္းပု႐ုပ္ေတြနဲ႕ တြဲကတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ဒီေလာက္ေပ်ာ္သြားရတာလဲ။သူ႕ဘာသာသူရယ္ရယ္ေျပာေျပာ ေျပာတယ္။
က်ဳပ္အတြက္ အေကာင္းဆုံးနည္းစနစ္တစ္ခု ရလိုက္တယ္။ က်ဳပ္လည္း ဦးထုပ္မွာ ဖေယာင္းတိုင္ထြန္းၿပီး ပန္းပုထုရမယ္။အင္းတစ္ခုပဲ……ဖေယာင္းတိုင္ထြန္းလို႔ရမယ့္ ဦးထုပ္ကို က်ဳပ္ရွာရမယ္”
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္မိတာေပါ့။
“မဟုတ္ေသးပါဘူး။သူက သူ႕ေခတ္အေျခအေနအရ လုပ္တာ။ခု ခင္ဗ်ားေခတ္မွာက အဲလိုလုပ္စရာမွ မလိုဘဲ ။ လွ်ပ္စစ္မီးရွိေနတာပဲ”
“လွ်ပ္စစ္ရွိရွိ မရွိရွိဗ်ာ၊ ဖေယာင္းတိုင္ရွိဖို႔အေရးႀကီးတယ္။ေနဦး က်ဳပ္ ဦးထုပ္သြားရွာဦးမယ္”
သူ အခန္းျပင္ကိုထြက္သြားပါတယ္။ကြၽန္ေတာ္က ခႏၵာကိုယ္ကို အပ်င္းဆန႔္ရင္း သူ႕အတြက္ စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္ေနမိတယ္။ဦးထုပ္ေပၚ ဖေယာင္းတိုင္ထြန္းၿပီး ပန္းပုထုဖို႔ဆိုတာက သိပ္ေတာ့ခက္ခဲမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ဒါေပမယ့္ မဖြယ္မရာ ျဖစ္ေနတာက လွ်ပ္စစ္မီးရွိေနတယ္။ပိုဆိုးတာက သူ႕ေခါင္းအထက္မွာ လည္မယ့္ပန္ကာႀကီးလည္း ရွိေနမယ္။

ေႏြဦးရာသီကလည္း မေရာက္ေသးဘူး၊ ပန္ကာႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္ေမာ့ၾကည့္မိတယ္။ဟီးဟီးဟဲဟဲနဲ႕ ဟင္းလင္းျပင္ကို ထိုးခြဲလည္ပတ္ေနတယ္။ေအာက္ဆင္းလာၿပီး ပန္းပု႐ုပ္ေတြနဲ႕ တြဲကလိုက္တယ္။ၿပီးေတာ့မွ မ်က္ႏွာက်က္ေပၚျပန္တက္ၿပီး ေဇာက္ထိုးႀကီး ဆက္လည္ေနတယ္။

သူကလည္း ေပ်ာ္တယ္ေလ။ထိုလူက ဦးထုပ္ေပၚမွာ ဖေယာင္းတိုင္ထြန္းလိုက္ ၊ သူက ေလနဲ႕ၿငိမ္းလိုက္ ေဆာ့ရမွာကိုး။ ပန္ကာႀကီးရဲ႕ ရယ္သံကို ကြၽန္ေတာ္နားနဲ႕ဆက္ဆက္ၾကားရတယ္။ျပကၡဒိန္ကို လွည့္ၾကည့္ၿပီး ဒီရယ္သံဟာ အဂၤါသံလို႔သိလိုက္တယ္။

ဗုဒၶဟူးေန႕

ေက်ာက္တုံးေတြကို ကြၽန္ေတာ္ တြန္းခ်လိဳက္တယ္။ဝ႐ုန္းသုန္းကား လိမ့္ဆင္းသြားတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေနာက္ဆုံးမွာ တစ္စုံတစ္ေယာက္ေပၚပိလို႔။
သူက ကြၽန္ေတာ့္ကို စိတ္မဆိုးပါဘူး။
ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္ လို႔ႏႈတ္ဆက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ကိုယ္ေပၚကေျမေစး၊ေျမဖက္ေတြကို ခြာခ်ရင္း ….
“ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္နာသြားတယ္”
သူက ကြၽန္ေတာ့္စကားကိုလည္း စိတ္မဝင္စားပါဘူး။
“ေဟာ… ျမဴႏွင္းေတြ အုံ႕လာၿပီ”
ျမဴေတြ၊ ႏွင္းေတြကလည္း တကယ္အုံ႕လာၾကတယ္။သူက မိုးေပၚကလမင္းကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး…..
“ခင္ဗ်ား….ဘယ္က ျပဳတ္က်လာတာလဲ သိလား”
“သိတယ္ေလ ၊ ဟိုေတာင္ေပၚက “
သူက ေခါင္းခါပါတယ္။
“မဟုတ္ဘူးဗ်၊ လမင္းေပၚက ျပဳတ္က်လာတာ”
“သူ႕မ်က္ႏွာၾကည့္ေတာ့လည္း တည္တည္ၾကည္ၾကည္မို႔လို႔ ကြၽန္ေတာ္လည္းမေဝခြဲတတ္ဘူး။ကိုယ့္ဘာသာ မေရရာ ျဖစ္သြားတယ္”
“ဟုတ္လား၊ ကြၽန္ေတာ္ မေန႕က လမင္းေပၚ တက္သြားမိတယ္ ထင္တယ္”
သူက တခစ္ခစ္ရယ္သည္။
လေရာင္ေအာက္မွာ ကြၽန္ေတာ္သီခ်င္းစပ္ေနတာ
ဟုတ္လား….. ဘာသီခ်င္းမ်ားလဲ
သူ႕ သီခ်င္းစာ႐ြက္ေပၚက ဂီတသေင္ၠတအရသံစဥ္အေတာ္လွပလိမ့္မယ္။ဒါေပမယ့္စာသားေတြကိုဖတ္ရင္းျမဴႏွင္းထဲက ေသြးညွီနံ႕ရတယ္။ က်ိန္စာေတြကို ဂီတသံ ထည့္ထားတာကို ။သာယာတဲ့ေတးသြားျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႔မယူဆ ရဲဘူး။
“ခင္…ခင္ဗ်ား စာသားေတြက”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“အနိဌာ႐ုံဆန္လွခ်ည္လားဗ်ာ “
သူကတခစ္ခစ္ရယ္ျပန္ပါတယ္။ က်ိန္စာဟာေကာင္းခ်ီးၾသဘာ မဟုတ္ဆိုတဲ့စကားကို ဂါထာလို ခုနစ္ေခါက္႐ြတ္ျပန္ရဲ႕။
ၿပီးမြ…..
“အနိဌာ႐ုံဆန္တာဘာျဖစ္လဲဗ်ာ၊ခင္ဗ်ားေတာင္ကြၽန္ေတာ့္ေပၚျပဳတ္က်လာေသးတာပဲ “
အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေရွးေခတ္ျမင္းလွည္းႀကီးတစ္စီးကို ျမဴေတြထဲမွာ ျမင္လိုက္ရၿပီး သူတက္သြားတယ္။အဲဒီ ျမင္းလွည္းႀကီး တအီအီ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့အထိ ကြၽန္ေတာ္ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ေငးၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ျမင္းလွည္းအီသံကိုေတာ့ အေတာ္ၾကာတဲ့အထိ ၾကားေနရတုန္းပဲ။ဗုဒၵဟူးသံအျဖစ္ ကြၽန္ေတာ့္နားထဲကို ႐ြာခ်လာတယ္။

တာရာမင်းဝေ