ေႏြးေသာႏွင္း - သုေမာင္

သည္မနက္ ႏွင္းထုက သိပ္သည္းစြာ က်ေနသည္။ တကၠသိုလ္ ပရိဝုဏ္ အတြင္းမွာ က်န္းမာေရးအတြက္ လမ္းေလွ်ာက္ လာၾကေသာ လူႏွင့္ ေခြးမ်ား မနည္းလွပါ။ မႈန္ဝါးဝါး ႏွင္းထု အၾကားမွာ အ႐ြယ္လြန္ ဂ်ဴးလီးယက္ကို ကြၽန္ေတာ္က စ၍ ေတြ႕ပါသည္။ သူ႕ကို ႐ုတ္တရက္ ခ်ာတိတ္မ ခပ္ဝဝကေလးအျဖစ္ ပထမ ၾကည့္မိျခင္း ျဖစ္သည္။ လုံးဝ မမွတ္မိ။

သို႔ရာတြင္ သူကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ျမင္ျမင္ခ်င္း မွတ္မိသြားပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပဳံး ၿပဳံးျပေသာ သူ႕အၿပဳံး သည္ကား အရင္တုန္းဆီက အတိုင္း မူမပ်က္"ေနာက္တြဲဆံထုံး အၿပဳံး"။ ၿပဳံးလိုက္လွ်င္ ေၾကးစည္ကေလးကဲ့သို႔ စူသြား တတ္ေသာ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းကို ကြၽန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္း မွတ္မိသြားပါသည္။

႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး တင္တင္ေအး၏ ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္တူသည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ ေျပာခဲ့စဥ္က "အို ...ေပါက္တတ္ကရ" ဟူ၍ ရွက္ၿပဳံး ျဖင့္ ေျပာခဲ့ေသာ သူ႕စကားသံကိုပင္ အဆစ္အေနျဖင့္ ျပန္လည္ၾကားလိုက္မိ သြားပါသည္။ မႈန္ဝါးေသာ ႏွင္းထုၾကားမွာပင္ အတိတ္ကာလသည္ ၾကည္လင္ျပတ္သား လာပါေတာ့သည္။

"ဟင္ ... သိန္းသိန္း"

သူ႕နာမည္ရင္း`မခင္ခ်စ္´ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ကေလး ရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္ လာကတည္းက သူ႕ကို သိန္းသိန္းဟုပင္ ကြၽန္ေတာ္ ေခၚခဲ့ပါသည္။ အေၾကာင္း ရွိပါသည္။ အဘြားေဒၚသိန္းကို ကြၽန္ေတာ္သည္ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ၊ သိန္းသိန္း ဟုပင္ ငယ္ငယ္ ကတည္းက ႏႈတ္က်ိဳးခဲ့ပါသည္။ ထို ကြၽန္ေတာ့္အဘြား `သိန္းသိန္း´ အသုံးျပဳေလ့ရွိေသာ ေဘာ္ၾကယ္သီး အလုံးႀကီးမ်ိဳးကို `မခင္ခ်စ္´ ရင္ခြင္ဆီ၌ ေရွးဆန္စြာ ျမတ္ျမတ္နိုးနိုး တပ္ဆင္အသုံးျပဳေလ့ ရွိခဲ့သည္ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ သူ႕ကို "သိန္းသိန္း" ဟု က်ီစယ္ေခၚျခင္းပါ။

ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေသာ ကြၽန္ေတာ့္ ေလသံတြင္ ႐ုတ္တရက္ သူ႕ကို မမွတ္မိေၾကာင္း ဝန္ခံသည့္ အရိပ္အေယာင္ ပါသြား သလား မသိ။ မထီေသာ အၿပဳံးျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို တုံ႕ျပန္ပါသည္။ သူ႕အၿပဳံးသည္ အရင္ကလိုပင္ ကြၽန္ေတာ့္အေပၚ စိုးမိုးေသာ၊ အနိုင္ယူေသာ အထင္ေသးေသာ၊ ဂ႐ုမထားေသာ ေၾကးစည္အၿပဳံးပင္။

"ဆံပင္ေတြ ျဖတ္ထားလို႔ ကြၽန္မကို မမွတ္မိဘူးမို႔လား"

ကြၽန္ေတာ္က အမွန္အတိုင္း ေျဖလိုက္လွ်င္

"လူဆိုတာ တစ္ခါတေလ စိတ္ထင္ရာေတြ လုပ္ၾကၿမဲပဲ။ ခုလို ကြၽန္မ ဆံပင္ကို ျဖတ္လိုက္ေတာ့ ဘယ္သူ႕ကို ထိခိုက္မွာလဲ။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္သူနဲ႕ေကာ ဆိုင္လို႔လဲ" စသည္ျဖင့္ စကားခ်ီၿပီး သေဘာတရားေတြေရာ၊ အေျခအေနေတြေရာ ဘာညာ ကြိကြ စကားလုံး အႀကီးႀကီးမ်ားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ထုေပလိမ့္မည္။

"ဆံပင္ျဖတ္လိုက္လို႔ မမွတ္မိတာ မဟုတ္ပါဘူး" ဟု ေျဖမိျပန္လွ်င္လည္း "ဒီလိုပဲ ေမ့ပစ္တတ္သလား" ခနဲ႕ ေနေပဦးမည္။ ကြၽန္ေတာ္ ရယ္ျပလိုက္ပါသည္။ ထိုအခါ တကၠသိုလ္၏ ႏွင္းေလေအးသည္ ကြၽန္ေတာ့္သြားႏွင့္ သြားဖုံးကိုလာ၍ ထိဟပ္ လိုက္ရာ ပါးစပ္ ခ်မ္းသြားပါသည္။

"မနက္တိုင္း ခုလိုပဲ သိန္းသိန္း လမ္းေလွ်ာက္ တတ္သလား"
"ဟင့္အင္း၊ ခုမနက္မွ ႏွင္းေတြ ပိတ္က်လာလို႔ ႏွင္းေတာထဲ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္လို႔ပါ"

အရင္ ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္ တစ္မနက္တုန္းဆီက က်ခဲ့ေသာ ႏွင္းသည္ ဒီေန႕ မနက္က်ေသာ ႏွင္းႏွင့္ မည္သို႔ ေဆြမ်ိဳး ေတာ္စပ္သနည္းဟု ကြၽန္ေတာ္ ေတြးမိသည္။ သိန္းသိန္း တစ္ေယာက္ ငယ္မူျပန္ေနသည္လား။ သို႔မဟုတ္ ငယ္စဥ္က ခံစားေမြ႕ေလ်ာ္ဖြယ္မ်ားကို လ်စ္လ်ဴရႈခဲ့မိသျဖင့္ ခုမွ အတိုးခ်ေနျခင္းေပလား။ သူ႕စိတ္ႏွင့္ သူ႕႐ုပ္သည္ လိုက္ဖက္ေနပါ သည္။ ဂ်ဴးလီးယက္ႀကီးသည္ ႏွင္းေတာထဲ စိတ္ကူးယဥ္ ေနပါသည္။

"ကိုဦးေကာ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္တာပဲလား"
"မဟုတ္ပါဘူး၊ ေ႐ႊဘိုေဆာင္ေဘးကို သြားမလို႔ပါ"
"ရွင္"
"ေအာ္ ... သေင္ၻာမဲဇလီပင္ေအာက္ သြားမလို႔ပါ"

သူ ဖ်တ္ခနဲ မ်က္ႏွာပ်က္သြားပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္က ကြၽန္ေတာ့ကိစၥႏွင့္ကြၽန္ေတာ္ ရိုးရိုးသားသားေျပာျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း သူက အရင္တုန္းဆီကို မွတ္မိသြားပုံရသည္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ ကြၽန္ေတာ္လည္း မွတ္မိသြားပါသည္။ ဟုတ္ေပသားပဲ။ ႏွင္းက်ေသာ မနက္သည္ လည္းေကာင္း၊ ကြၽန္ေတာ္ ခုသြားမည့္ ေနရာသည္ လည္းေကာင္း အတိတ္ကို အမွတ္ရေစသည္ မဟုတ္ပါလား။ မွတ္မွတ္ရရ ေနရာေလး။ ထို မွတ္မွတ္ရရ ႏွင္းတစ္မနက္ကို ၿပိဳင္တူ သတိရလိုက္မိသည္။ ဤတြင္ ႏွစ္ေယာက္လုံး အေနရခက္မိသလို ျဖစ္မိၾကပါသည္။ အတိတ္ဟူသည္ ျပန္မရနိုင္ေတာ့ေသာ ကာလမ်ားဆီသို႔ စိတ္ကူးျဖင့္ အေရာက္ သြားနိုင္ေသာအရာပင္ ျဖစ္သည္ မဟုတ္လား။ ကြၽန္ေတာ္၏ စိတ္သည္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းႏူးညံ့ လာသည္ ထင္၏ ။ သိန္းသိန္းကို ၾကင္နာစြာ ၾကည့္မိသည္။ သိန္းသိန္းသည္လည္း အတိတ္ကို လြမ္းေသာအၿပဳံးျဖင့္ စကားဆိုပါသည္။

"သြားခ်င္ သြားေလ"

သူ႕စကားကို ကြၽန္ေတာ္ နားလည္လိုက္သည္မွာ ကြၽန္ေတာ္ သြားခ်င္သြားေတာ့၊ သူလည္း လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ေတာ့မည္ ဟူ၍ မဟုတ္ပါ။ သူ၏ ေျခဦးကို ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္လွည့္၍ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ေဘးခ်င္းယွဥ္ လိုက္လာပါသည္။ ထိုေနရာသို႔ ႏွစ္ေယာက္အတူ သြားၾကမည့္ သေဘာ။ အလြမ္းေျပ သေဘာ။ အတိတ္က မရခဲ့ေသာ တကယ့္အရွိ ပစၥဳပၸန္၌ ဖန္တီး၍ ေျဖသိမ့္လိုသည့္ သေဘာ။ ကြၽန္ေတာ္ သိန္းသိန္းကို သနားသြားပါသည္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ ကြၽန္ေတာ္က အလိုလို ရိုမီယို၊ အိမ္က ထြက္လာစႏွင့္ မတူပါ။ ေျခေခ်ာင္းကေလးမ်ားကို ျမက္႐ြက္ဖ်ားမွာ သီးေနေသာ ႏွင္းဥကေလးမ်ား စိမ့္ခနဲ စိမ့္ခနဲ လာၿပီး ထိၾကသည္ပင္ ႏွင္းေတာထဲ လမ္းေလွ်ာက္ရေသာ အရသာပါကလားဟု ထင္တတ္လာသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ ေဘးဆီမွာ ေဟာ့(ခ္)ေရေမႊးနံ႕သည္ ရင္ခုန္ျမန္လာေစသည္။

"ကိုဦးက အမွတ္သညာ ႀကီးတယ္ေနာ္"
"ခင္ဗ်ာ"
"ဪ ... အစြဲအလန္း ႀကီးတယ္လို႔ပါ။ ဒီေနရာေလးကို ဒီလိုပဲ ခဏခဏ ေရာက္တတ္သလားဟင္"

ကြၽန္ေတာ္ ၿပဳံးေနလိုက္ရ ျပန္ပါသည္။ သူ႕အေမးအတြက္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ခ်က္ခ်င္း ေျဖနိုင္စြမ္းမရွိ။ အမွန္ေတာ့ အလြမ္းေျပ သေဘာျဖင့္ သည္ေနရာကို ကြၽန္ေတာ္ လာခဲ့ျခင္း မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ အမွန္အတိုင္း ေျဖလိုက္လွ်င္ သူစိတ္မေကာင္း ျဖစ္မည္မလြဲပါ။ ကြၽန္ေတာ္သည္ သူႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ အၿမဲတမ္း အေလွ်ာ့ေပးခဲ့သည္သာ။ သူ႕အတြက္ ငဲ့ကြက္တတ္ေသာ အက်င့္သည္ ယခုတိုင္ မေပ်ာက္ေသးပါလား။ ထိုေနရာကေလးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကြၽန္ေတာ့္တြင္ အႀကီးအက်ယ္ အစြဲအလန္း ထားခဲ့စဥ္ ဟိုအရင္ကာလတုန္းဆီက ထိုေနရာကေလးႏွင့္ပတ္သက္၍ ကြၽန္ေတာ့္စကားမ်ားကို ရယ္ေမာစရာ အျဖစ္ သေဘာထားခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ့္အျဖစ္ကို သနားစရာေကာင္းသည္ဟု သူ ယူဆခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ့္ အစြဲအလန္း ကိုေတာ့ စိတ္ကူးမယဥ္ပါနဲ႕ေလဟု ေပါ့ေပါ့တန္တန္ ဆိုခဲ့သည္။

ဤေနရာေလးႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း "ေနရာဌာန ဆိုတာ အဓိက မက်ပါဘူးရွင္၊ ပင္လယ္ကမ္းေျခေပမယ့္လည္း မုန္တိုင္း လာရင္ ဘယ္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ ေကာင္းပါ့မလဲ၊ ဟုတ္ဘူးလား" ဟု အထက္စီးနင္း ေျပာခဲ့သည္။

ထိုစဥ္တုန္းက သူ႕စကား၊ သူ႕အယူအဆမ်ိဳးကို ကြၽန္ေတာ္ ေခ်ပနိုင္စြမ္း ရွိခဲ့ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ေမတၱာတရားကို စကား အရာျဖင့္သာ အနိုင္ယူ၍ မရစေကာင္းမွန္း ကြၽန္ေတာ္ သိပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ မတုံ႕ျပန္ခဲ့။ ခု ဤေနရာေလးႏွင့္ ပတ္သက္၍ သူမကပင္ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ စကားဆိုလာေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္ ကလဲ့စားေခ်လိဳက ေခ်နိဳင္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ သူမ မဟုတ္ပါ။

ကြၽန္ေတာ့္ ႏွလုံးသားႏွင့္ သူ႕ႏွလုံးသားသည္ မတူၾကပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ဤေနရာသို႔ ကြၽန္ေတာ္ အလြမ္းေျပ ေရာက္လာျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္းကို သူ႕အား ငဲ့ညွာစြာျဖင့္ပင္ ကြၽန္ေတာ္ ထိန္ဝွက္ထားလိုက္ ရပါသည္။

တကယ္ေတာ့ ခုခ်ိန္တြင္ ထိုေနရာေလးကို သူက ကြၽန္ေတာ့္ထက္ စြဲလန္းေနေၾကာင္း ေစာေစာက သူေမးေသာ ေမးခြန္း ကပင္ သက္ေသျပေနသည္ မဟုတ္ပါလား။ ယခုတိုင္ပင္ မိမိသေဘာကို တစ္ပါးသူ၏ သေဘာျဖစ္ခဲ့ရေလေအာင္ သူ၏ ဆႏၵကို ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ကာဗာလုပ္၍ ထုတ္ေဖာ္ၿပီးသား ျဖစ္ရေလေအာင္ ျပဳမူတတ္ေသာ အက်င့္သီလသည္ သူ႕၌ စြဲကပ္ ေနတုန္းပင္တကား။

* * *

အခ်စ္ဆိုေသာ အရာႏွင့္ သက္ဆိုင္သည္ မသက္ဆိုင္သည္ေတာ့ျဖင့္ မသိ။ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ေရးသည္ ရိုးသားမြန္ျမတ္သည္ေတာ့ အမွန္ပါ။

"ေနေကာင္းပါတယ္၊ ခု သူ ေတာသြားတယ္"
"ကေလးေတြေကာ"
"အငယ္ေကာင္ေတာ့ သူ႕အေမနဲ႕ ေတာပါသြားတယ္။ အႀကီးေကာင္ကေတာ့ ကိုယ္နဲ႕က်န္ေနခဲ့တယ္"

သိန္းသိန္းသည္ ယခုတိုင္ အိမ္ေထာင္ မျပဳေသးပါ။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့ မသိပါ။ မည္သို႔ရွိေစ ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ေထာင္ ျပဳျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ မိမိကိုယ္မိမိ စိတ္သန႔္ပါသည္။

လူသည္ အခ်ိန္တန္လွ်င္ အိမ္ေထာင္ျပဳသည္၊ မည္သူက အျပစ္ ဆိုမည္နည္း။ အခ်စ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကြၽန္ေတာ္ ဥေပကၡာထားျခင္း မဟုတ္ပါ။ ဘဝတစ္ခု၏ အစသည္ အခ်စ္ျဖစ္သည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ ယုံၾကည္ပါသည္။

သို႔ရာတြင္ ဘဝတစ္ခု ျဖစ္လာေသာ အခါ၌ အခ်စ္သည္ ဘဝ၏ အစိတ္အပိုင္းသာ ျပန္ျဖစ္သြားတတ္သည္ ဟူ၍လည္း ယုံၾကည္ပါသည္။

မည္သို႔ပင္ ရွိပါေစ၊ ဘဝ၏ အစိတ္အပိုင္း တစ္ခုသာ ျဖစ္ေသာ အခ်စ္သည္လည္း သူ႕ အင္အားႏွင့္သူ ရွိေၾကာင္း ေသခ်ာပါသည္။ ခုပင္ၾကည့္ေတာ့၊ ကြၽန္ေတာ္၏ စိတ္သည္ မေအးမိႏွင့္ ပတ္သက္၍ သန႔္ရွင္းရိုးသားသည္မွာ တစ္ပိုင္း၊ ေနရာေဟာင္းမွ ငယ္ခ်စ္ (ကြၽန္ေတာ္က ခ်စ္ခဲ့ျခင္းကို ဆိုလိုပါသည္) ေဟာင္းႏွင့္ ျပန္လည္ဆုံစည္းရေသာ အခိုက္မွာေတာ့ နည္းနည္း စိတ္လႈပ္ရွားခ်င္သည္။ အေနရ အထိုင္ရ ခက္သလိုလို၊ ရင္ခုန္သလိုလို၊ တကၠသိုလ္၏ ႏွင္းသည္ ႐ုပ္ရွင္ကား တစ္ကား၏ ဇာတ္လမ္းကို ေနာက္ခံတီးလုံးျဖင့္ ပို႔ေပးေနသကဲ့သို႔။

* * *

"တစ္ခ်ိန္က ကြၽန္မေျပာခဲ့တဲ့ စကားကို"ကိုဦး" မွတ္မိမလား မသိဘူး။ ေနရာဌာန ဆိုတာ အဓိက မက်ဘဴးလို႔ေလ။ ပင္လယ္ ကမ္းေျခ ဆိုေပမယ့္ မုန္တိုင္းက်ရင္ ဘယ္မွာ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ ေကာင္းပါ့မလဲ လို႔ေလ။ မွတ္မိရဲ႕လား။ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္မ မွားပါတယ္။ မုန္တိုင္းဆိုတာ အၿမဲတမ္း က်ေနတတ္တာမွ မဟုတ္ဘဲရွင္"

ကြၽန္ေတာ္ အံ့ဩ သြားပါသည္။ သည္မွ်အထိ သူေျပာရဲ ဆိုရဲလိမ့္မည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ မထင္ခဲ့။ ဤေနရာတြင္ အတိတ္ကို သတိရရင္း အာလာပ သလႅာပ စကားမ်ား ေျပာရင္းျဖင့္ပင္ ရင္ေမာစြာ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ ျပန္ၾကရမည္ဟုသာ ကြၽန္ေတာ္ ထင္ခဲ့ပါသည္။ ခုေတာ့ သူ႕စကားသည္ ရဲတင္းလြန္းသည္။ ဆက္၍ ေျပာသည္ကို ၾကည့္ပါဦး။

"ကိုဦး စိတ္ထဲမွာ ကြၽန္မနဲ႕ပတ္သက္လို႔ အရင္လိုပဲလား"

ဤေမးခြန္းကို ေျဖဆိုရန္ ပိုခက္ပါသည္။ သူ႕ကိုေရာ မေအးမိကိုပါ ငဲ့ကြက္၍ ေျဖရပါလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သည္တစ္ခါ ကြၽန္ေတာ္ ၿပဳံးမေနျပေတာ့ပါ။ သူ႕ေမးကို အေမးျဖင့္ပင္ ရွင္းလင္းရပါေတာ့မည္။

"ဘာျပဳလို႔ ေမးတာလဲ သိန္းသိန္း"
"ဟင့္အင္း၊ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး၊ သိခ်င္႐ုံ တစ္မည္တည္းပါ။ ထားပါေလ၊ မေျဖခ်င္လည္း မေျဖပါနဲ႕၊ တကယ္ေတာ့ ဒီေမးခြန္း မ်ိဳး ေမးအပ္တဲ့အခ်ိန္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ဆိုတာ ကြၽန္မ နားလည္ပါတယ္"

သူ႕ကို ကြၽန္ေတာ္ သနားသြားပါသည္။ မိုးလြန္မွ ထြန္ခ်ခ်င္လာေသာ ေဝဒနာသည္ အခံရခက္လွပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႕ စကားလမ္းေၾကာင္းကို ကြၽန္ေတာ္မသိမသာ ဆက္ေပးရပါသည္။ ေျပာလိုက ေျပာပါေလ သိန္းသိန္း။

"သိန္းသိန္း စိတ္ထဲမွာေတာ့ ကိုယ့္ကို အရင္လိုပဲ သေဘာထားသလား"

ကြၽန္ေတာ္၏ ေမးခြန္းသည္ သူ႕ေမးခြန္းထက္ ထိေရာက္ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ သူ႕ေမးခြန္းသည္ တိုက္ရိုက္ ေျပာရပါက "ကြၽန္မကို ခ်စ္တုန္းပဲလား၊ မခ်စ္ခဲ့ဘူးလား" ဟူေသာ အဓိပၸါယ္ ေဆာင္ပါသည္။ ကေလးငယ္ကဲ့သို႔ သနားစဖြယ္ ခ်က္ခ်င္းေျဖ ပါသည္။

"ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ သိပ္အထင္ႀကီးခဲ့တယ္ ကိုဦးရယ္။ အရွက္အေၾကာက္ ႀကီးတဲ့ ဗီဇကလည္း ရွိေနေတာ့"

ကြၽန္ေတာ္ပင္လွ်င္ တစ္ခ်ိန္က မိမိဘာသာ မသိလိုက္ရဘဲ ဆုလာဘ္တစ္ခု ရခဲ့ျခင္းကို ခုမွသိရသျဖင့္ အသုံးခ်၍ မရနိုင္ေတာ့ေသာ္လည္း ဂုဏ္ယူမိသလိုျဖင့္ ၾကည္ႏူးမိပါသည္။ မိုးလြန္မွ ထြန္ခ်ျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း ဝတၱရားတစ္ခု ၿပီးေျမာက္သြား သလိုေတာ့ စိတ္လက္ ေပါ့ပါးသြားသည္။

သိန္းသိန္းသည္ ကြၽန္ေတာ့္ေဘးတြင္ ရွက္႐ြံ႕စြာ ၿပဳံး၍ ေခါင္းငုံ႕လ်က္ ေနပါသည္။ လုံမပ်ိဳေလးပမာ သူ႕ေပါင္ထဲကို သူ႕လက္ဖဝါးျဖင့္ ပြတ္သပ္ေနပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ သူ႕ကို သနားၿပီးရင္း သနား ျဖစ္သြားပါသည္။ သူႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဘယ္တုန္းကမွ် အနိုင္ မယူတတ္ခဲ့ေသာ ကြၽန္ေတာ္သည္ အခုလို အနိုင္ရေနသည့္ အခ်ိန္၌ပင္ သူ႕ကို အရႈံးမေပး လိုသည့္တိုင္ တန္းတူေတာ့ ထားခ်င္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ ေမးခြန္းကို ကြၽန္ေတာ္ ေျဖမိပါေတာ့သည္။

"သိန္းသိန္းကို ကိုယ္ခ်စ္ပါတယ္"

ဘယ္ေလာက္မ်ား ထူးဆန္းေနပါသနည္း။

တစ္ခ်ိန္က သည္ေနရာေလးကို အေလးအျမတ္ထားၿပီး သည္အခ်ိန္ကေလးကို တယုတယ ေစာင့္ဆိုင္းရင္း ေျပာအပ္ေသာ ေျပာခ်င္ေသာ စကားလုံးေပါင္း မ်ားစြာကို စီစဥ္သီကုံးတိုင္း အလဟႆ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ခ်စ္ေရးဆိုမည့္ ကြၽန္ေတာ္က စကား အလွအပမ်ားျဖင့္ ေဝ့သီဝန္းဝိုက္ၿပီး လိုရင္းေရာက္ေအာင္ မေျပာျဖစ္ခဲ့သလို ခ်စ္ေရးအဆိုခံရမည့္ သိန္းသိန္းကလည္း သူ႕ကိုသူ အထင္ႀကီးျခင္း၊ အရွက္တရားႀကီးျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္စကားတိုင္းကို ဂ်ဴဒို၊ ကရာေတး၊ ကိုယ္ခံကစားတို႔ျဖင့္ ဖယ္ရွားပုတ္ထုတ္ပစ္ခဲ့သည္။ ေျပာမည့္ ေျပာျဖစ္ေတာ့လည္း ေလွ်ာခနဲ။

* * *

ေခါင္းငုံ႕ရွက္ေနေသာ အ႐ြယ္လြန္ ဂ်ဴးလီးယက္သည္ ကြၽန္ေတာ္၏ ျပန္လည္ဆန္းသစ္ ေနေသာ အခ်စ္စကားကို ၾကားရေသာအခါ မ်က္ရည္ေငြ႕ျဖင့္ ၿပဳံးပါသည္။ သက္ျပင္းခ်ရင္း ျဖည္းညင္းစြာ ထရပ္လိုက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ေတြေတြ ၾကည့္ပါသည္။

"ကြၽန္မ ေပ်ာ္လိုက္တာကြယ္"

သူ မတ္တပ္ ထရပ္လိုက္ျခင္းမွာ ျပန္ၾကစို႔ဟူေသာ အဓိပၸါယ္ဟု ကြၽန္ေတာ္ နားလည္ပါသည္။

ဟုတ္ကဲ့။ သည့္ထက္ စကားအားျဖင့္လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေရွ႕မဆက္သင့္ၾကေတာ့ၿပီ။ ျပန္ၾကမည္ဟု ေျခလွမ္းျပင္ရ ေတာ့သည္။ သည္ေတာ့မွ သည္ေနရာကေလးကို ကြၽန္ေတာ္ လာခဲ့ရင္း အေၾကာင္းကို သတိရသည္။

"သိန္းသိန္း ခဏေနာ္"

သိန္းသိန္းသည္ လက္ကေလး ပိုက္လ်က္ ၿပဳံးရင္း ေခါင္းကို တဆတ္ဆတ္ ညိတ္ျပပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ ကြမ္းယာသည္ထံမွ ဝါးလုံးတိုတစ္ေခ်ာင္း သြား ငွားပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေစာေစာက စကားထိုင္ေျပာ ခဲ့ၾကေသာ မဲဇလီပင္ ေျခရင္းသို႔ ခပ္သြက္သြက္ကေလး ေျပးသြားပါသည္။ သေင္ၻာမဲဇလီ႐ြက္ ေလးငါးဆယ္႐ြက္ကို ခူးလိုက္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္၏ လႈပ္ရွားမႈတိုင္းကို သိန္းသိန္း မ်က္ျခည္မျပတ္။ ကြၽန္ေတာ္ ခူးၿပီးေသာ သေင္ၻာမဲဇလီ႐ြက္ ကေလးမ်ားကို အေသအခ်ာ တစ္႐ြက္ခ်င္းထပ္ၿပီး သိန္းသိန္းနားသို႔ ျပန္ေရာက္လာပါသည္။

"သြားၾကစို႔"

ကြၽန္ေတာ္တို႔ အတူတြဲၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ၾကပါသည္။ သိန္းသိန္းက ကြၽန္ေတာ့္ လက္ထဲမွ သေင္ၻာမဲဇလီ႐ြက္မ်ားကို နားမလည္သလို ၾကည့္ရင္း ေမးပါသည္။

"ဘာလုပ္ဖို႔လဲ ဟင္"

ခုခ်ိန္တြင္ အမွန္အတိုင္းေျဖဖို႔ ဝန္မေလး။ ကြၽန္ေတာ္ေရာ သူပါ အတိတ္ဆီက မေၾကခဲ့ေသာ စကားေႂကြးကို ေပးေခ်ၿပီးၿပီမို႔ စိတ္လက္ သန႔္ရွင္းေနၿပီ မဟုတ္လား။ အတိတ္သည္ ပစၥဳပၸန္ မဟုတ္။ စိတ္ကူးသည္ တကယ့္ဘဝ မဟုတ္ေခ်တကား။

"ကိုယ့္သား အႀကီးေကာင္ အတြက္ပါ။ ဒီေကာင္က ေဘာင္းဘီ ဘယ္ေတာ့မွ ဝတ္ေပးလို႔ မရဘူး။ ဖင္တုံးလုံးနဲ႕ အၿမဲတမ္း ေလွ်ာက္ေဆာ့ေနတဲ့ေကာင္။ တစ္ဖင္လုံး ေပြးေတြခ်ည္းပဲ။ အဂ္လိပ္ေဆးလည္း မနိုင္ဘူး။ အဲဒါ ဟိုတေလာတုန္းက ေဆးနည္းတစ္ခု ရလာတယ္။ ဒီသေင္ၻာမဲဇလီ႐ြက္နဲ႕ တအားပြတ္ခ်လိဳက္ရင္ ေပြးေရာ၊ ေပြးဘႀကီးပါ မခံနိုင္ဘူး။ ေျပးေရာတဲ့။ အဲဒါ လာခူးမယ္ ခူးမယ္နဲ႕ ခူးတဲ့စခန္းကို မေရာက္ခဲ့ဘူး"
"ဒါျဖင့္ ေပြးဝဲကုနည္း စာအုပ္တစ္အုပ္ေလာက္ ေရးေပါ့ ကိုဦးရဲ႕"
"ကိုယ့္ကို သိပ္အထင္မႀကီးနဲ႕ သိန္းသိန္းေရ။ ဒီနည္းက သူ႕အေမ မေအးမိ ရလာတဲ့ နည္းဗ်။ အဲဒါ သူခရီးမသြားခင္ ကတည္းက ခူးၿပီး လုပ္ေပးပါ၊ လုပ္ေပးပါနဲ႕ ခိုင္းေနတာ၊ ခု ခရီးထြက္သြားေတာ့လည္း အလုပ္မ်ားတာနဲ႕ ေမ့ေနလို႔။ ဒီေန႕ေတာ့ မခူးလို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး သိန္းသိန္းရဲ႕"
"ဘာလို႔လဲ"
"မေအးမိ ဒီမနက္ ျပန္ေရာက္မွာဗ်။ ဒီကအျပန္ သေင္ၻာဆိပ္ ဆင္းႀကိဳရဦးမယ္။ ျပန္ေရာက္လာလို႔ ဒီအ႐ြက္ကေလးမွ ခူးမထားမိရင္ သူ႕စကားဆိုရင္ ဘယ္ေတာ့မွ အေလးမထားဘူး ဘာညာနဲ႕ ပြက္ေလာရိုက္ဦးမွာ ေသခ်ာတယ္။ ဟဲဟဲ ... ကိုယ္က မိန္းမ ေၾကာက္ရတယ္ သိန္းသိန္းရဲ႕"
"ခ်စ္ရတယ္ မဟုတ္ဘူးလား"
ကြၽန္ေတာ္ေရာ သူပါ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္မိပါသည္။ တကၠသိုလ္ ပရိဝုဏ္အတြင္း ႏွင္းထု မကြဲေသးပါ။ သို႔ရာတြင္ ကြၽန္ေတာ့္သြားႏွင့္ သြားဖုံးကို လာ၍ ထိရိုက္ၾကေသာ ႏွင္းေငြ႕သည္ မေအးေတာ့ပါဟု ထင္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ပါးစပ္ မခ်မ္းေတာ့ပါ။ ႏွင္းသည္ ေႏြး၏။

သုေမာင္