"လူႏွင့္ေႏြရာသီဂီတ"
______________(တာရာမင္းေဝ)

စကားေျပာမည့္ဟန္ျပဳၿပီးမွ မေျပာေသးဘဲ
သူ႕လက္ထဲမွ ဝီစကီခြက္ကို မွ်င္း၍ေသာက္၏။
ထိုေနာက္မွ ခြက္ကို စားပြဲေပၚသို႔ အသံမျမည္ေအာင္ ျပန္ခ်ကာ
ဤရက္ပိုင္းမ်ားအတြင္းဝယ္ သူ မၾကာမၾကာ ေျပာေနက်ျဖစ္ေသာ (ယခင္က ေျပာေလ့ေျပာထ လုံးဝမရွိေသာ) စကားတစ္ခြန္းကို ဆို၏။
လူဟာ လွလွပပ ေသတတ္ဖို႔ လိုတယ္ဗ်။
Beauty in death ဆိုတဲ့ စကားေလးကို
ခင္ဗ်ားၾကားဖူးတယ္မို႔လား။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ ေသျခင္းကို လွလွပပ ရင္ဆိုင္နိုင္ဖို႔အတြက္
ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္သင့္တယ္။
မ်က္ႏွာက်က္မွ ပန္ကာအိုႀကီး၏ တုန္ရီေႏွးေကြးစြာ
လည္ပတ္ေနမႈက ေႏြေန႕လည္ခင္းကို
ပို၍ ၿငီးေငြ႕စိတ္ပ်က္ဖြယ္ရာျဖစ္ေတာ့သည္။
စတင္ ၾကားရစကတည္းက ဘာမွတုန႔္ျပန္ေျပာဆိုမႈမျပဳခဲ့မိေသာ သူ႕စကားအတြက္ ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့
ကြၽန္ေတာ္ ဘာကိုမွ ေစာဒကတတ္ မေနေတာ့ပါ။
ဖန္ခြက္ပတ္လည္တြင္ ဝန္းခိုတြဲအိေနေသာ
ေရခဲေငြမႈန္မ်ားကိုသာ စစ္ရႈံးၿပီး ၿပိဳက်လာေသာ
ေရခဲေတာင္ႀကီးမ်ားပမာ ေငးေမာစိုက္ၾကည့္ေနလိုက္၏။
ဆိုင္ျပတင္းမွတစ္ဆင့္ ဟိုဟိုဒီဒီ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လွ်င္
ေနေရာင္ျဖင့္ စို႐ႊဲေနေသာ သစ္ပင္ကားကားႀကီးမ်ားကို
ျမင္ေနရသည္။ ၾကည္ႏူးစရာ သိပ္မေကာင္းလွ။
လက္ထဲမွ ဖန္ခြက္ကို ျပန္ခ်လိဳက္သည္။
သူႏွင့္ပတ္သတ္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားက
မစဥ္းစားရပါပဲ ေခါင္းထဲမွာ အညီအညာ ေပၚလြင္လာ၏။
သူႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ သိပ္ခင္ၾကသည္ဆိုေသာအခ်က္က
ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္မွ မလိုလွဘဲ ၿမဲမတ္ခိုင္မာေနသည္။
ႏွစ္ကိုယ့္တစ္စိတ္၊ ႏွစ္ေယာက္တစ္အိမ္မက္ဟု
ေျပာ၍ရေလာက္ေအာင္ သူရယ္ ကြၽန္ေတာ္ရယ္ အတြဲညီခဲ့ၾက၏။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး ဂ်ပန္႐ုပ္ရွင္ကားေတြကို
ႀကိဳက္ေလ့ရွိသလို ခရီးထြက္ရတာကိုလည္း သေဘာက်တတ္ၾက၏။ ဝီစကီအရက္ခပ္ျပင္းျပင္းကို စြဲလမ္းႏွစ္ၿခိဳက္ရာမွာလည္း
တူညီေနျပန္သည္။
ဤၿမိဳ႕ကေလးတြင္ သူႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္သည္
အတြဲအမ်ားဆုံး မိတ္ေဆြႏွစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့၏။
သူ႕ကို ကြၽန္ေတာ္က နားမလည္တာရွိသည္ဟု ဆိုမိလွ်င္
အခ်ိဳ႕သူမ်ားက ယုံၾကည္လိမ့္မည္မဟုတ္။
ကြၽန္ေတာ္ကလည္း သူ႕ကိုနားမလည္တာ တစ္ခ်က္တည္းရွိၿပီး
ထိုအခ်က္ကလည္း ယခု သူေျပာသြားေသာစကားပင္ ျဖစ္ေလသည္။
လွပစြာေသဆုံးျခင္း ...
ထိုစကားကို သူေျပာတိုင္းမွာ သာမန္မဟုတ္ေသာ
အရိပ္ေငြ႕ တခ်ိဳ႕ ေဝ့၀ဲလြန႔္လူးေနသည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ ခံစားမိသည္။ သူ႕အမႈအရာမ်ားကလည္း ခါတိုင္းႏွင့္ မတူဘဲ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနသည္။
သူ႕မွာ အေၾကာင္းတစ္ခုခု ရွိနိုင္ပါ၏။
သူမေျပာ၍ ကြၽန္ေတာ္ မေမးဘဲ ေနမိျခင္းသည္
တစ္ခုခု လြဲေခ်ာ္ေနၿပီလားဟု ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစားဆဲ ...
"ခြမ္း"
ထိုဖန္ခြက္ကြဲသံထဲမွာပဲ လွ်ို႔ဝွက္ခ်က္၏ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းကို
ကြၽန္ေတာ္ သိလိုက္ရပါေတာ့သည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေဘးစားပြဲမွ လူတစ္ေယာက္
ဖန္ခြက္လြတ္က်ၿပီး ကြဲသြားျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ထိုသို႔ေသာကိစၥသည္ စားေသာက္ဆိုင္မ်ားတြင္
ဆန္းေလ့ဆန္းထ မရွိပါ။
သို႔ေသာ္ သူက လန႔္ဖ်ပ္ကာ မတ္တပ္ရပ္ၿပီးမွ ဣေျနၵျပန္ဆယ္၏။ 'ဟက္' ခနဲရယ္ၿပီး 'ကြၽန္ေတာ္က က်ည္ဆန္မွန္တာလားလို႔ ...'
ကြၽန္ေတာ္က ဘာမွျပန္မေျပာေသာအခါ
သူက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ရင္း သူ႕စကားကို ဆက္ဆိုေလသည္။
'ကြၽန္ေတာ္က ... ... ... ... ... '
ေနာက္ပိုင္းစကားလုံးေတြ တိုးၿငိမ္သြား၏။
'က်ည္ဆန္တစ္ေထာင့္ကို ေစာင့္ေနတာပါ'

(၂)
အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္၍ ထိုကိစၥကို ေျပာျပမိသည့္အခါတိုင္းမွာ
သူငယ္ခ်င္းအားလုံးသည္ မ်က္လုံးအဝိုင္းသားႏွင့္
စိတ္ဝင္တစားနားေထာင္ေနတတ္ၿပီး သိပ္မထူးျခားလွပါဟု
ထင္ျမင္သူကပင္လွ်င္ ဤျဖစ္ရပ္ သိပ္မရိုးစင္းလွဟု
ထပ္ဆင့္ထင္မိသျဖင့္ ေရငုံႏႈတ္ဆိတ္ၿပီးသာ
နားေထာင္ေနတတ္သည္။
ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွာလည္း အဲဒီလိုပဲ။
သူ႕ဆီ က်ည္ဆံတစ္ေထာင့္ ေရာက္လာမယ္ဆိုတဲ့အသိနဲ႕
ေစာင့္ေနေတာ့တာပဲ ...

"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ... အဲဒါ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ"

ေဝေ၀ဝါးဝါးပင္ ကြၽန္ေတာ္ၿပဳံးလိုက္မိ၏။
နံရံဆီေငးၾကည့္ရင္း ႏႈတ္ခမ္းကိုလည္း ဖြဖြကိုက္ထားမိေသးသည္။
တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ မပါဘဲ ႐ုပ္ရွင္သြားၾကည့္သည္ဆိုတာ သူ႕အတြက္ အေတာ္ရွားပါးလွပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ နားမလည္နိုင္မိေသာ ဤျဖစ္ရပ္ကလည္း
ကြၽန္ေတာ္မပါဘဲ သူတစ္ေယာက္တည္း
သြားၾကည့္ေသာ႐ုပ္ရွင္ပြဲတစ္ခုမွ စတင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။
ထို႐ုပ္ရွင္ကားနာမည္ကို သူ မမွတ္မိေတာ့ဟု ကြၽန္ေတာ္သိရသည္။
သူမွတ္မိသည္က ႏွင္းဆီဖူးေလးတစ္ခုက
'ဖန္း' ခနဲ ျမည္ဟည္းၿပီး ႏွင္းဆီပြင့္အျဖစ္
ေျပာင္းလဲသြားျခင္းကိုျဖစ္သည္။
ႏွင္းဆီဖူးကေလး ပြင့္ထြက့္သည့္ ထို 'ဖန္း' ခနဲျမည္သံကို
ေသနတ္သံဟု သူခံစားလိုက္ရသည္။
သူ႕ရင္ဘတ္ဆီ 'ဝီ' ခနဲ တိုးဝင္လာသည္ဟု သူသိလိုက္၏။
ထိုခဏမွာ သူ အသက္မဲ့သလိုျဖစ္သြားရ၏။
အသက္ရႉရပ္မိသည္ႏွင့္အမွ် ဝိညာဥ္လည္း
လြင့္ကြၽတ္ထြက္သြားသည္။
ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုသည္ လုံးဝတိတ္ဆိတ္ ... ။
ရထားဘီးက သံလမ္းကို မီးပြင့္ေအာင္ပြတ္ႀကိတ္လိုက္သည့္ႏွယ္ သူ႕စိတ္ေတြ တကြၽီကြၽီအသံျမည္ၿပီးမွ ၿငိမ္က်သြားသည္။
သူ အိမ္ျပန္လာခဲ့သည္။
အရာရာကို စိတ္မပါဘဲလွ်က္ အရာေပါင္းမ်ားစြာကို
ေက်ာေပးၿပီးသူ အိမ္ျပန္လာခဲ့ရသည္။
ရထားႀကီးတစ္စင္းက သူေနာက္မွ ဥၾသဆြဲၿပီး
ေျပးလိုက္လာသလို ေခ်ာက္ခ်ား၏။
သူ႕ေျခအစုံကို ရပ္လိုက္မိ၏။
ျဖည္းျဖည္းခ်င္းျပန္ေလွ်ာက္၏။
က်ည္ဆံတစ္ေတာင့္က သူ႕ေနာက္မွ (ေအးေအးေဆးေဆး)
ပ်ံသန္းလိုက္လာပါသည္ဟု သူ သိလိုက္ေလသည္။

"သူငါတို႔ၿမိဳ႕မွာ က်န္ခဲ့တယ္။
သိပ္စိတ္ဝင္စားရင္ေတာ့ ဒီတစ္ခါ ငါျပန္ရင္လိုက္ခဲ့ၾကေပါ့။
သူ႕ကို ေတြ႕မွာေပါ့။
အခုထိ သူဟာ သူ႕ဆီလာမယ့္ က်ည္ဆံကို ေစာင့္ေနတုန္းပဲ"

ညေနသည္ ျမဴတခ်ိဳ႕ကို ေ႐ႊေရာင္ဝင္းေစသည္။
မည္သူသီဆိုေနမွန္းမသိေသာ ဘဝသံသရာသီခ်င္းကိုလည္း
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ တိုးသဲ့စြာ ၾကားေနရ၏။
ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလုံး အတန္ၾကာ ၿငိမ္သက္ေနမိၿပီးမွ
ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းေျပာသလို ေရ႐ြတ္မိျပန္သည္။
"လွလွပပ ေသဆုံးသြားတာဟာ
လွလွပပ ရွင္သန္ခဲ့တာပဲ ျဖစ္မွာေပါ့ ... ဒါဟာ ...."

(၃)
သူ၊ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္တို႔
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ႀကီးတစ္ဆိုင္မွာ ဆုံစည္းမိၾကပါသည္။ သူ႕ဘာသာ စားပြဲတစ္လုံးမွာ တစ္ေယာက္တည္းထိုင္ေနရင္းက
မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္
သူ ဝမ္းသာသြားပုံရေလသည္။
အဂၤလိပ္ဝတၳဳ စာသားတစ္ပုဒ္ထဲက အတိုင္း ...
'ေႏြရာသီကေတာ့ ပ်ံလႊားေတြနဲ႕အတူ ခင္ဗ်ားကိုပါ ယူလာတာကိုး' ဟု အဂၤလိပ္လို လွမ္းေျပာ၏။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေထြရာေလးပါးစကားေတြကို
ရယ္ကာေမာကာထိုင္ေျပာျဖစ္ၾက၏။
ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္သူ ေနာက္ေျပာင္ေျပာဆိုေနသမွ်ကို
ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက နံေဘးမွအကဲခတ္ေနသည္။
(သူ႕ကို အကဲခတ္ျခင္းသာျဖစ္ေလသည္)
သူက ႏွစ္လိုဖြယ္ရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ လန္းဆန္းတတ္ႂကြေနသည္။
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လက္မွနာရီကိုၾကည့္လိုက္၊
ဆိုင္ေပါက္ဝကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ႏွင့္ တစ္စုံတစ္ရာကို
ေစာင့္ေမွ်ာ္ဟန္လည္းရွိ၍ ကြၽန္ေတာ္က ေမးလိုက္မိသည္။
"ခင္ဗ်ားက ဘာကိုေမွ်ာ္ေနတာလဲ"
ထိုအခါ သူက ကြၽန္ေတာ့္ကို အျပစ္တင္သလိုၾကည့္ရင္ .....
"ခင္ဗ်ားသိရက္သားနဲ႕ဗ်ာ ..."
"ဘာလဲ ... ဘာကိုသိရမွာလဲ"
သူက သူ႕အၾကည့္ကို ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာဆီမွ လႊဲၿပီး
မသဲမကြဲရယ္ဟန္ျပဳသည္။
ခပ္တိုးတိုးေလးျဖင့္ ...
"ကြၽန္ေတာ့္က်ည္ဆံကို ကြၽန္ေတာ္ ေစာင့္ေနတာ"
ေျပာၿပီး သူက စားပြဲမ်က္ႏွာျပင္ကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း၏
မ်က္ႏွာအမႈအရာေျပာင္းလဲမႈကို သူ မရိပ္မိလိုက္မိပါေခ်။
သူငယ္ခ်င္းက စားပြဲေပၚသို႔ ကက္ဆက္ ေသးေသးေလးတစ္လုံးကို မသိမသာတင္လိုက္၏။
(သူ႕စကားကို အသံဖမ္းရန္ျဖစ္သည္)
"ခင္ဗ်ားက်ည္ဆံကေရာ လာမွာမို႔လို႔လားဗ်ာ"
"လာလိမ့္မယ္ အခုလာလိမ့္မယ္"
ကြၽန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ အံ့ၾသသလိုျဖစ္သြားမိၾကၿပီး သူ႕ကို ခပ္စူးစူးၾကည့္မိၾကသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ၿပဳံးျပၿပီး ကြၽန္ေတာ္ အငိုက္မိသြားေစမည့္
စကားတစ္ခြန္းကို ေျပာခ်လိဳက္သည္။
"ေျပာရင္းဆိုရင္းကို လာေနၿပီ .... အခု ဆိုင္ထဲဝင္လာသူဟာ ကြၽန္ေတာ့္ဆီလာတဲ့ က်ည္ဆံပဲ"
ကြၽန္ေတာ္တို႔စကားဝိုင္းကေလး အုံ႕မွိုင္းတိတ္ဆိတ္သြား၏။
စိတ္ထဲမွာလည္း ယမ္းခိုးရနံ႕ေတြ ရႉလိုက္ရသလို ခံစားလိုက္ရသည္။
ဆိုင္ထဲဝင္လာသူကလည္း အျခားစားပြဲလြတ္ေတြရွိလွ်က္ႏွင့္
ကြၽန္ေတာ္တို႔စားပြဲကိုမွ တည့္တည့္ေလွ်ာက္လာေနေလသည္။
ငယ္႐ြယ္လွပေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည္။
ထူးျခားေသာအခ်က္တစ္ခ်က္ျဖစ္ေန၏။
သူမ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီေလွ်ာက္လာပုံက ႏွင္းဆီပန္းေလးတစ္ပြင့္
လမ္းေလွ်ာက္လာသလိုပင္ သိမ္ေမြ႕ေနသည္။
(က်ည္ဆံတစ္ေထာင့္ ပ်ံသန္းလာသလိုလည္း ျပင္းထန္ေလသည္)
သူမက ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို အကဲခတ္သလိုေဝ့ၾကည့္ရင္း
သူ႕ေရွ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ခုံမွာ ဝင္ထိုင္သည္။
"ေရာက္ေနတာ ၾကာၿပီလား"
ဟု ဘယ္သူ႕ကိုမွ မၾကည့္ဘဲ ပိုင္နိုင္ရဲရင့္စြာ ေမး၏။
"မၾကာေသးပါဘူး"
ဟု တိုးညွင္းတုံ႕ဆိုင္းစြာ သူေျဖေလသည္။
ထို႔ေနာက္ သူႏွင့္ သူမတို႔ စကားတိုးတိုးေျပာၾကေလသည္။
ဂစ္တာႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းဝယ္ရန္၊
ကေလးအခ်ိဳ႕ကို စာသင္ေပးရန္
ပန္းအလွျပပြဲတစ္ခုကို သြားၾကည့္ရန္ ...စေသာ
သိပ္အေရးမႀကီးလွသည့္ ကိစၥမ်ားျဖစ္ၿပီး
ထိုကိစၥမ်ား အားလုံးကလည္း အင္မတန္အေရးႀကီးသေယာင္ပင္
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အၾကားမွာ စုန္ဆန္လူးလားေနသည္။
သူ႕ကို ကြၽန္ေတာ္ေတြ႕ျမင္ေနရသည္ကလည္း
မည္သည့္အခါက ႏွင့္မတူေအာင္ ႏူးညံ့ယဥ္ေက်းေနေပသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရႉရွိုက္မိေသာ ယမ္းခိုးရနံ႕က
ခ်ိဳရီေသာ ႏွင္းဆီရနံ႕အျဖစ္ ေျပာင္းလဲကာ
ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလုံးအေပၚ စိမ့္ယိုပ်ံ့စီးက်ေန၏။
သူငယ္ခ်င္းက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ရင္း
စားပြဲေပၚမွ ကက္ဆက္ကေလးအေပၚ လက္တင္လိုက္၏။
ကက္ဆက္ထဲမွ သာယာေသာ ဂီတသံမ်ား ထြက္ေပၚလာၿပီး
ေႏြရာသီသည္ ဂီတႏွင့္အတူ သူႏွင့္ သူမတို႔အေပၚသို႔က်သြားသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေငးၾကည့္ေနရေလသည္။
အတန္ၾကာမွ ကြၽန္ေတာ္က သူ႕ကို စကားဆိုမိျပန္သည္။
"ခင္ဗ်ားနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ခရီးမထြက္ျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာၿပီေနာ္"
"အင္း ... ဟုတ္တယ္ ... အားလဲမအားပါဘူးဗ်ာ"
ဘာေၾကာင့္ရယ္ေတာ့ မသိေခ်။
သူက သူ႕ကို ကြၽန္ေတာ္ ခရီးထြက္ဖို႔ေခၚမွာကို
စိုး႐ြံ႕ေနဟန္ရွိေလသည္။ တစ္ခါမွ ထိုသို႔မႀကဳံဖူးသျဖင့္
ကြၽန္ေတာ့မွာ အထူးအဆန္းသဖြယ္ ျဖစ္ရပါေသးသည္။
"ခု .. ဂ်ပန္ကားသစ္ ႐ုံတင္ေနတယ္ သြားၾကည့္ရေအာင္"
"ကြၽန္ေတာ္ ၾကည့္ၿပီးၿပီဗ်။ သူနဲ႕ေပါ့ ...."
သူ႕က်ည္ဆံကေလးကို ေမးဆတ္ျပၿပီး ျပန္ေျဖျခင္းျဖစ္သည္။
ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေခါင္းညိတ္လက္ေလွ်ာ့႐ုံမွတစ္ပါး
အျခား ဘာကိုမွ မတတ္နိုင္ခဲ့။
ေနာက္ဆုံးအေနႏွင့္သာ ...
"ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဝီစကီအျပင္းစားေတြလဲပါတယ္ ... "
သူ စိတ္ဝင္စားသြားေလသည္။
သူ႕စကားမဆုံးခင္မွာ သူ႕က်ည္ဆံေလးထံမွ
သတိေပးေခ်ာင္းဆိုးသံေလး တဟြတ္ဟြတ္ထြက္လာ၏။
သူက ေျပာလက္စ စကားကို ျပန္ေျပာင္းကာ ...
"မေသာက္ေတာ့ပါဘူး ...
အရက္ကေတာ့ မေသာက္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္။
ဘီယာေလာက္ပဲ ...."
ဤတစ္ႀကိမ္မွာလည္း သူ႕စကားက မဆုံးလိုက္ျပန္ပါ။
မေအာင့္နိုင္ေသာ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူတို႔က
ဝါးခနဲ ရယ္လိုက္မိေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
က်ည္ဆံကေလးကို တစ္ခ်က္ခိုးၾကည့္ၿပီးမွ သူကလည္း
ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္အတူ လိုက္ရယ္ရွာသည္။
ခဏအၾကာမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ စားပြဲေပၚသို႔
ဘီယာပုလင္းမ်ားေရာက္ေနၿပီျဖစ္၏။
သူ၊ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းတို႔
ဘီယာခြက္မ်ား ဆန႔္ျမႇောက္လိုက္ၾကသည္။
ထို႔ေနာက္ တိုင္ပင္မထားေသာ စကားတစ္ခြန္းသည္
သုံးေယာက္၏ ႏႈတ္ဖ်ားမွ ညီတူညာတူ ထြက္က်သြား၏။

"Beauty in death"

ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရယ္လိုက္မိျပန္သည္။
ဤတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ သူက်ည္ဆန္ကေလး၏
ရယ္သံလြင္လြင္ကေလးကပါ ေရာေရာေႏွာေႏွာပါဝင္လာၿပီျဖစ္၍ ေႏြရာသီကလည္း ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ရာျဖစ္လာသည္။

ေႏြရာသီသည္လည္းေကာင္း .......
ဂီတသည္လည္းေကာင္း ....
သူႏွင့္သူမအေၾကာင္းကို
မ်ားစြာေျပာျပလိမ့္ဦးမည္ဟု
ယူဆရေလသည္။

(တာရာမင္းေဝ)
.
ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ေၾကးသြန္းယဥ္ေက်းမႈ ဝတၳဳတိုစာအုပ္မွ
.