အဲဒီေန႔က ေနသည္ ခါတုိင္းလိုပင္ အေရွ႕ဘက္မွ ထြက္ခဲ့၏။ ထုိင္ေနက် လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္မွာ ထိုင္ေနရင္း ကိုဘုန္းေဝက "လူ႔ေလာက ဆိုတာ ၾကက္ဥခြံေတြ စုထည့္ထားတဲ့ အမိႈက္ျခင္းနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ တူတယ္ကြ" လို႔ ဆိုသည္။ ေမာင္မင္းေဇာ္က ေလးစားမႈ တစ္ဝက္ သံသယ တစ္ဝက္ျဖင့္ "ခင္ဗ်ား ဥပမာက မဟုတ္ေသးပါဘူးဗ်ာ၊ ဒါျဖင့္ အဲဒီ ၾကက္ဥေတြ ထဲက အႏွစ္ေတြကုိ ဘယ္သူက ေဖာက္ေသာက္ ပစ္သလဲ" ဟု ေစာဒက တက္၏။
ကိုဘုန္းေဝက ထံုးစံအတုိင္း ေမာင္မင္းေဇာ္ စကားကို ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ အေရွ႕ဘက္ကိုသာ ေမးေငါ့ျပကာ "ေဟာဟိုမွာ ၾကက္ဥခြံတစ္ခု လာေနၿပီ" ဟု ေျပာလိုက္၏။ ေမာင္မင္းေဇာ္ လွည့္ၾကည့္ လုိက္ေတာ့ သူတို႔စားပြဲ ရွိရာကို ေလွ်ာက္လာေနေသာ ကိုသက္ခုိင္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ ကိုသက္ခုိင္က သူ႔ပင္ကိုဟန္ အတုိင္း ႏြမ္းယဲ့ယဲ့ ျပံဳးရင္း ကုလားထုိင္ အလြတ္ တစ္လံုးမွာ ဝင္ထုိင္၏။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႕သျဖင့္သာ ကိုသက္ခုိင္ ဤလက္ဖက္ရည္ ဆုိင္ကို ဝင္လာျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ေမာင္မင္းေဇာ္ ေကာင္းေကာင္း သိသည္။ ကိုသက္ခုိင္က လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ထုိင္ေလ့ မရွိ။ သို႔မဟုတ္ ဤ လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္တြင္ ထုိင္ေလ့ မရွိ။
ေဘာ္ဒါေဆာင္တြင္ ရွိေနလွ်င္ တစ္ခ်ိန္လံုး စာအုပ္ တစ္အုပ္ႏွင့္ အခန္းေအာင္း ေနတတ္သူသာ ျဖစ္သည္။ လမ္းထြက္လွ်င္လည္း ၾကံဳတဲ့ ေနရာမွာ ဖတ္ဖို႔ လက္ထဲမွာ စာအုပ္ တစ္အုပ္ အျမဲ ပါတတ္၏။ သူ႔လက္ထဲမွာ ပါလာေသာ စာအုပ္ကို စားပြဲေပၚ လွမ္းတင္ လုိက္ေသာအခါ ပင္ဂြင္းတိုက္ထုတ္ ကမူး၏ ပလိပ္ ဝတၳဳ ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ေမာင္မင္းေဇာ္ ကိုယ္တုိင္လည္း ဤစာအုပ္ ဘာသာျပန္ ကိုေတာ့ ဖတ္ၿပီးၿပီ။ နားလည္ရ ခက္ေသာ စာအုပ္ ျဖစ္၏။ စားပြဲေပၚ တင္လိုက္ေသာ ထုိစာအုပ္ကို သူ႔လိုပင္ လွမ္းၾကည့္လုိက္သည့္ ကိုဘုန္းေဝ မ်က္ႏွာေပၚ၌ သေရာ္ျပံဳးကေလး တစ္ခု လင္းလက္ သြားတာကို ေမာင္မင္းေဇာ္ အကဲခတ္လုိက္မိ၏။
တစ္ခါက ကမူးရဲ႕ အျပင္ကလူကို ဖတ္ၿပီးစ ေမာင္မင္းေဇာ္က ကိုဘုန္းေဝကို "ခင္ဗ်ား ကမူးစာေတြ မႀကိဳက္ဘူးလား" ဟု ေမးဖူး၏။ ကိုဘုန္းေဝက သူ ျပံဳးေနက် အျပံဳးျဖင့္ "ကမူးဟာ ေဘာလံုးလည္း ကန္ဖူးတယ္ ... ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီဝင္လည္း ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္ ... အဲဒီ ႏွစ္ခ်က္တည္းနဲ႔ သူ႔စာေတြကို ဖတ္ဖို႔ မလိုေတာ့ဘူးကြ" ဟု မွတ္ခ်က္ ေပးခဲ့ဖူးတာ သြားသတိရ၏။ ၿပီးေတာ့ ေျပာေသးသည္။ "အိတ္ဇစ္စတယ္ရွယ္လစ္ ဝါဒ" ဆိုတာကို ျမန္မာ စာေပေလာက မွာေတာ့ ယင္နားထားတဲ့ သရက္သီးမွည့္ တစ္လံုး ျဖစ္ေနၿပီကြ ... သက္ခုိင္ကိုလည္း အဲဒီ ဝမ္းေရာဂါ ကူးစက္ေနဟန္ တူတယ္"
"ဘာေသာက္မလဲ ဆရာ ..."
စားပြဲထုိးေလးက ကိုသက္ခုိင္ကို ေမး၏။
ကိုသက္ခုိင္က ခပ္တုိးတိုးပင္ "လက္ဖက္ရည္ေပါ့" လို႔ မလုိအပ္သလို ေျဖ၏။
"ခ်ိဳဆိမ့္လား ေပါ႔က်လား ..."
စားပြဲထိုးေလးက ထပ္ေမး၏။ ကိုသက္ခုိင္ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ အမူအရာမွာ ဖံုးဖိမရေအာင္ပင္ ေပၚလြင္လာ၏။ သူက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခ်ကာ"ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ ေပါ့ကြာ" ဟု စိတ္မရွည္စြာ ေျပာလိုက္၏။ စားပြဲထုိးေလးက သူ႔ကို အူေၾကာင္ေၾကာင္ ၾကည့္ကာ အနားမွ ထြက္သြားေတာ့မွ ေမာင္မင္းေဇာ္တို႔ဘက္လွည့္ၿပီး ...
"လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္ အခ်ိဳ ေပါ႔သြားတာ၊ အက်ရည္ မ်ားသြားတာေတြထက္ အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥေတြ ေလာကႀကီးမွာ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္ဗ်ာ၊ လူေတြဟာ ဘာလို႔ ဒီလို အေသးအဖြဲ ကိစၥေလးေတြနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ ခံေနၾကတာလဲ" လို႔ ညည္းညဴသည္။
သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ (ကိုဘုန္းေဝႏွင့္ ကိုသက္ခုိင္) သည္ ဒီလို ေနရာမ်ိဳးမွာေတာ့ တူတတ္တယ္လို႔ ေမာင္မင္းေဇာ္ ေတြးမိ၏။ ႏွစ္ေယာက္ စလံုး၌ပင္ တျခားသူေတြႏွင့္ မတူေသာ ထူးျခားသည့္ ဘဝအျမင္ေတြ ရွိေနၾက၏။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း က်ေတာ့လည္း မတူျပန္။
ေမာင္မင္းေဇာ္ ကေတာ့ ဤေဘာ္ဒါေဆာင္ တစ္ခုလံုးတြင္ သူ တန္ဖိုးထားစြာ ေပါင္းသင္းစရာ ဤလူ ႏွစ္ဦးသာ ရွိသည္ဟု ထင္ျမင္ေန၏။ ဒီလူႏွစ္ေယာက္ ေဘာ္ဒါေဆာင္မွာ ေနပံုကလည္း သီးသန္႔ ဆန္လြန္းအား ႀကီးသည္။ တျခားလူေတြႏွင့္ ေရာေရာေႏွာေႏွာ မရွိ။ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္လံုးက နယ္မွ ေက်ာင္းလာေနေသာ ေမာင္မင္းေဇာ္ကုိ ညီငယ္လို သေဘာထားကာ ဆက္ဆက္ဆံဆံ ရွိၾကတာကိုပင္ ေမာင္မင္းေဇာ္အဖို႔ ရခဲေသာ ဆုလာဘ္တစ္ခု အျဖစ္ မွတ္ယူရေသးသည္။ ကိုဘုန္းေဝ အသက္က ေလးဆယ္ဝန္းက်င္ (သူ႔အသက္ကို ခန္႔မွန္းရတာ မလြယ္)၊ ကိုသက္ခုိင္က သံုးဆယ္ဝန္းက်င္။ ကိုဘုန္းေဝက ရွိရင္းစြဲ အသက္ထက္ ႏုပ်ိဳသလို ထင္ရၿပီး ကိုသက္ခုိင္ကေတာ့ ရွိရင္းစြဲ အသက္ထက္ ရင့္ေရာ္သလို ထင္ရေလသည္။ သူ႔အေပၚ ကိုဘုန္းေဝ၏ ဆက္ဆံေရးက တရင္းတႏွီးရွိၿပီး ကိုသက္ခုိင္ ဆက္ဆံေရးကလည္း တေလးတစား ရွိသည္ဟု ခံစားရသည္။ သူတို႔ သံုးေယာက္စလံုး တူတာ တစ္ခုကေတာ့ စာေပကို ဝါသနာ ပါၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
အခုေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လို႔ ေျပာရင္လည္း မမွားဟု ထင္သည္။ တစ္ေလာကေတာ့ ကိုဘုန္းေဝသည္ သူ႔အခန္းႏွင့္ အျပည့္ရွိေသာ စာအုပ္ေတြကို ကားတစ္စီးတိုက္ သယ္ခ်သြားကာ ေရာင္းခဲ့၏။ ၿပီးေတာ့ ရတဲ့ေငြကို ဝိတ္မသည့္ ဝိတ္ျပားေတြ အတံေတြႏွင့္ အားကစား ကိရိယာေတြ ဝယ္လာသည္။ အရင္က စာရြက္လွန္သံ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ၾကားရသည့္ သူ႔အခန္းထဲမွာ အခုေတာ့ ဝိတ္ မသည့္ ခ်သည့္ အသံ တခၽြင္ခၽြင္သာ ၾကားရသည္။
"ပညာရွိ ဆုိၿပီး ေလေအးကေလး တုိက္႐ုံ ေနပူကေလး ထြက္႐ုံနဲ႔ ႏွာေစး ဖ်ားနာေနရင္ ဘယ္ဟုတ္ေတာ့ မလဲကြာ၊ ႐ုပ္နဲ႔ နာမ္နဲ႔ ဖြဲ႕ထားတဲ့ လူဟာ ႏွစ္မ်ိဳးလံုး ၾကံ့ခိုင္ဖို႔ လိုတာပဲ ... လူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မဖတ္ႏုိင္တဲ့ စာမ်ိဳးကို ငါ အႏွစ္ သံုးဆယ္ေလာက္ အဆက္မျပတ္ ဖတ္ခဲ့ဖူးၿပီ။ ငါ့ ကိုယ္မွာ လိုေနတာ တစ္ခုပဲ ရွိေတာ့တယ္ကြ အဲဒါက ၾကြက္သားပဲ" ဟုလည္း ေမာင္မင္းေဇာ္ကို ေျပာခဲ့၏။
မိုးကေလး နည္းနည္း ညိဳ႕ရင္ ဆြယ္တာ အက်ႌကို ရင္ဘတ္ေစ့ ဝတ္ရေလ့ ရွိေသာ ကိုသက္ခုိင္ကေတာ့ ထူးထူးျခားျခား မေဝဖန္ဘဲ ထံုးစံအတုိင္း ႏြမ္းယဲ့ယဲ့သာ ျပံဳးသည္။ သူတို႔ အျပံဳးေတြ ကလည္း တစ္ဘာသာစီပင္။ ကိုဘုန္းေဝ အျပံဳးက တစ္ေလာကလံုးကို ထီမထင္တဲ့ သေရာ္ျပံဳး။ ကိုသက္ခုိင္ အျပံဳးကေတာ့ တစ္ေလာကလံုးကို လက္ေျမွာက္ အ႐ႈံးေပးထား ရတဲ့ မခ်ိျပံဳး။
တစ္ခါက ကိုဘုန္းေဝက ေမာင္မင္းေဇာ္ ျပေသာ မဂၢဇင္းထဲမွ ကိုသက္ခုိင္၏ ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ကို စိတ္လိုလက္ရ ခုလို ေဝဖန္ဖူး၏။
"သူ႔ကဗ်ာေတြက သူ႔ကို ေလာကႀကီးက၊ ဒါမွမဟုတ္ တျခားသူေတြက၊ ေနာက္ဆံုး ကြဲသြားတဲ့ သူ႔မိန္းမနဲ႔ ေယာကၡမေတြက ျဖစ္ျဖစ္ေပါ႔ကြာ၊ နားလည္ ခြင့္လႊတ္ၾကဖို႔ ေတာင္းပန္ ရွင္းျပ ေနတာပဲ၊ အဲဒါကိုပဲ သူက ဘဝအျမင္လို႔ ထင္ေနသလား မသိဘူး ... ဒီအတြက္နဲ႔ေတာ့ ကဗ်ာ ေရးမေနသင့္ ပါဘူးကြာ၊ ေနာက္ဆံုး ခြင့္လႊတ္စရာ ရွိတယ္ ဆိုရင္ေတာင္ အႏုပညာသမား ကသာ ေလာကႀကီးကို ခြင့္လႊတ္ရမွာပါ ..."
ကိုသက္ခုိင္ ကေတာ့ ကိုဘုန္းေဝကို အေကာင္းအဆိုး ေဝဖန္ခဲသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေက်ာ္ ကေတာ့ ကိုဘုန္းေဝ သည္လည္း ကဗ်ာေကာင္း ႀကိဳက္သူတို႔ အၾကားမွာ အနည္းငယ္ ထင္ရွားေသာ ကဗ်ာဆရာ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့သည္ဟု ဆို၏။ ဒီအခ်ိန္ကဆို ေမာင္မင္းေဇာ္ မူလတန္းေက်ာင္း ေရာက္စပဲ ရွိဦးမည္။ ကိုသက္ခုိင္ ကေတာ့ ကိုဘုန္းေဝ ကဗ်ာတခ်ိဳ႕ကို ခုထိ အလြတ္ရြတ္ျပ ႏုိင္ေသးသည္။ ဒီတစ္ခ်က္တည္းႏွင့္ပင္ ကိုဘုန္းေဝအေပၚ သူ အႏြံအတာ ခံႏုိင္ခဲ့တာလည္း ျဖစ္သည္။
"သူ ဘာျဖစ္လို႔ ကဗ်ာ ဆက္မေရးေတာ့ တာလဲ" လို႔ ေမာင္မင္းေဇာ္က ကိုဘုန္းေဝကို မေမးရဲေသာ ေမးခြန္းအား ကိုသက္ခုိင္ကို ေမးဖူး၏။ "ဒီလူက တစ္မ်ိဳးပဲ သူ အႏိုင္နဲ႔ ပိုင္းခဲ့တာ ေနမွာေပါ႔၊ ဒါမွမဟုတ္ တျခားအေၾကာင္း တစ္ခုခုလည္း ရွိခ်င္ရွိမယ္ တစ္ခါေတာ့ ေျပာဖူးတယ္"
ဒီ ေဘာ္ဒါေဆာင္ကို ေမာင္မင္းေဇာ္ မေရာက္ခင္ ကတည္းကပင္၊ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္မွာ သိခဲ့ၾက ၿပီးၿပီ။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ သဘာဝ အတုိင္း ဆက္ဆံေရးက သူစိမ္းျပင္ျပင္လည္း မဟုတ္။ ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ သည္ဟုလည္း မဆိုသာ။ ကိုသက္ခုိင္က ...
"သူက ေျပာတယ္ ... လူတစ္ေယာက္ဟာ ကဗ်ာ ျဖစ္သြားၿပီ ဆိုရင္ သူ႔ရဲ႕ အေသြးအသား အေၾကာေတြက အစ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုလံုးက ကဗ်ာ ျဖစ္သြားတာ၊ သူ႔အေနနဲ႔ ကဗ်ာ မေရးလည္း ကိစၥမရွိဘူး ... ကဗ်ာ ေရးေနတာ မေရးတာေတာ့ အေၾကာင္း မဟုတ္ဘူး ... သူ ကိုယ္ႏႈိက္က ကဗ်ာ ျဖစ္ေနတာပဲဟာ သူဟာ တကယ့္ ကဗ်ာ အတံုးအခဲႀကီးပဲတဲ့ ..."
ေမာင္မင္းေဇာ္မွာ ကဗ်ာ မေရးေတာ့သူ၊ ကဗ်ာ ေရးေနသူ ႏွစ္ဦးရဲ႕ အၾကားက ကဗ်ာ ေရးခ်င္သူသာ ျဖစ္သည္။ ဤအေဆာင္ ေရာက္စက ေခတ္ေပၚကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ၿပီး သေဘာမေပါက္ ျဖစ္ေနေသာ ေမာင္မင္းေဇာ္သည္ ကိုသက္ခုိင္ အခန္းသို႔ သြားကာ အကူအညီ ေတာင္းရာက စတင္ သိခဲ့ၾက၏။ ကိုသက္ခုိင္က ျပံဳးကာ
"ခင္ဗ်ားက ကဗ်ာ ဖတ္ရတာ ေရေသာက္သလို ဖတ္တာကို ... ကဗ်ာ ဖတ္တာ ဖာလူဒါ ေသာက္သလို ဖတ္ရတယ္ဗ် ..." ဟု အေသးစိတ္ ရွင္းျပခဲ့ ၏။ ၿပီးမွ ...
"အမွန္ေတာ့ ဘယ္ကဗ်ာကိုမွ ကၽြန္ေတာ္ အခုလို အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆို ရွင္းမျပခ်င္ဘူး ... အဲသလို လုပ္ရတာ အႏုပညာ ရာဇဝတ္မႈ တစ္ခု က်ဴးလြန္ရ သလိုပဲ လိပ္ျပာ မသန္႔သလို ခံစားရတယ္ ... ပန္းပြင့္ တစ္ပြင့္ရဲ႕ အလွကို ပြင့္ဖတ္ေတြ၊ ဝတ္မႈန္ေတြ တစ္စစီ ျဖဳတ္ေခၽြၿပီး ရွာသလိုေပါ႔" ဟု ဝမ္းနည္းသံႏွင့္ အဆံုးသတ္ခဲ့၏။
ေမာင္မင္းေဇာ္ အဖို႔ေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုးမွာ တစ္မ်ိဳးစီ အံ့ဩစရာ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ကဗ်ာဆရာ ယက္တူရွင္ကိုႏွင့္ ေတြ႕ဆံုမိတ္ဆက္ရန္ ဖိတ္စာ၊ အျပင္ကလူ (ကမူးရဲ႕ဝတၳဳ) ျပဇာတ္ကို လာေရာက္ ၾကည့္႐ႈရန္ ဖိတ္စာမ်ားမွာ အလံုးလံုး အေထြးေထြးႏွင့္ ကိုသက္ခုိင္ အမိႈက္ျခင္းထဲ ေရာက္ေနတာ ေတြ႕ရ၏။
အနီးကပ္ ေပါင္းသင္းေနေသာ ေမာင္မင္းေဇာ္ပင္ သူတို႔ႏွစ္ဦး အေၾကာင္းကို ေစ့ေစ့ငုငု မသိ။ ကိုသက္ခိုင္သည္ ကဗ်ာ ေရးသည္။ ဝတၳဳတို ေရးသည္။ (အေပါစား လံုးခ်င္း ဝတၳဳမ်ား ေရး ေရာင္းစားသည္ ဟုလည္း ေျပာဖူး၏)။
သူ အိမ္ေထာင္ က်ဖူးတာ ေယာကၡမႏွင့္ အဆင္မေျပ သျဖင့္ အိမ္က ဆင္းလာခဲ့ရ သလိုလို။ သူ႔မိန္းမက သေဘၤာသား တစ္ေယာက္ႏွင့္ပဲ လက္ထပ္သြား သလိုလို။ ဒါက အေဆာင္ေန တျခားသူေတြဆီက ၾကားရေသာ စကားမ်ား ျဖစ္၏။ ကိုဘုန္းေဝ ကိုေတာ့ ေလလြင့္ေနေသာ သူေဌးသားဟု ကြယ္ရာမွ ေလွာင္ေခၚသံ ၾကားရ၏။ တစ္လတစ္ခါ ဒီလူ ဘဏ္က ေငြထုတ္ သံုးေနတာ ကိုေတာ့ ေမာင္မင္းေဇာ္လည္း ျမင္သိေနသည္။ ကိုဘုန္းေဝ ေနထုိင္ပံုက တစ္မ်ိဳး။ သူ႔ဘဝကို ဘယ္ေသာ အခါမွ ကြယ္ဝွက္ ဖံုးကြယ္ျခင္း မရွိ။ ထို႔အတူ ဖြင့္ဆို ရွင္းလင္းျခင္းလည္း မရွိ။ သူ႔မွာ အေမ မရွိေတာ့။ အေဖက မႏၲေလးမွာ၊ ေနာက္မိန္းမငယ္ႏွင့္ ေနသည္။ သူကလည္း အေဖဆီက လိုခ်င္တာ တစ္ခုပဲ ရွိ၏။ ေငြ ျဖစ္သည္။ ဒီလိုႏွင့္ သူတို႔သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ ဘဝမွာ အေပးအယူ တည့္ေနသည္ ဟုလည္း တစ္စြန္းတစ္စ သိရ၏။
ကိုသက္ခုိင္ကေတာ့ မေဝဖန္စဖူး၊ "ဒီလူက ဘဝကို ျပဇာတ္ရွည္ႀကီး တစ္ပုဒ္ ကေနရသလို သေဘာထားတဲ့ လူဗ်" ဟု ေျပာဖူး၏။ "တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္၊ ဒီလူက ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ျပင္းထန္တဲ့လူ ... သူ ငါးမွ်ားေနတာ ေတြ႕လို႔ ဘာလုပ္ ေနတာလဲ သြားေမးရင္ ငါးခူ မွ်ားေနတာလို႔ ေျပာမယ့္လူ"
"ဟုတ္တယ္ ... မာနတစ္မ်ိဳး ေပါ႔ေလ" ဟု မင္းေဇာ္က ေထာက္ခံ၏။ ကိုသက္ခုိင္က အေဝးကို ေငးၾကည့္ေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ...
"ကိုယ္လည္း မာနႀကီးခဲ့ဖူး ပါတယ္... ဘယ္ေလာက္ ႀကီးခဲ့သလဲ ဆိုရင္ ကိုယ့္အရိပ္ ကိုေတာင္ သူမ်ား အနင္းမခံရေအာင္ မာနႀကီးခဲ့ဖူးတယ္ ... လမ္းေပၚမွာ လူခ်င္းဆံုရင္ ကိုယ္ကသာ သူမ်ားအရိပ္ကို နင္းရေအာင္ ေရွာင္ကြင္း ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ ျပန္ေတြး ၾကည့္ေတာ့လည္း ဒါဟာ ႐ူးသြပ္မႈ တစ္ခုပါပဲ ... ကိုယ္ လယ္တီ ဆရာေတာ္ ဘုရားရဲ႕ စာတစ္ပုဒ္ သြားဖတ္မိတယ္၊ ဘယ္ ဒီပနီထဲမွာလည္းေတာင္ မမွတ္မိဘူး၊ အဲဒီမွာ ေရးထားတာက လူဆိုတာ ကမၻာေျမႀကီးရဲ႕ အဆင္တန္ဆာသာ ျဖစ္တယ္တဲ့၊ ေျမေစာင့္မွ်သာ ျဖစ္တယ္တဲ့၊ ကိုယ့္ရင္ထဲက မာနေတြလည္း တစ္ဝက္ လြင့္စဥ္ သြားေတာ့တယ္ ..."
"ကိုဘုန္းေဝကို ၾကည့္ရတာ ဘာကိုမွ အတြယ္အတာ မရွိသလိုဘဲေနာ္"
သူေနခဲ့တဲ့ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ကိုဘုန္းေဝဆီကို လာတဲ့ စာတစ္ေစာင္မွလည္း မေတြ႕စဖူး။ ဧည့္သည္ တစ္ေယာက္မွလည္း မေတြ႕စဖူး။
"ဒီလူက ေလာကကို သမ္းေဝစရာလို႔ ျမင္ေနရတဲ့ လူပဲ ... အသက္ေလးဆယ္ အရြယ္မွာ ဘဝကို အဲသလို ျမင္တာကေတာ့ နည္းနည္း ေစာလြန္းတယ္ ထင္တယ္" ဟု မွတ္ခ်က္ခ်၏။
"ကိုယ္လည္း အႏုပညာကို တြယ္တာတဲ့ စိတ္ကိုေတာ့ ေလွ်ာ့လို႔ မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္ ... အမွန္ကေတာ့ နိဗၺာန္ေရာက္ရာ ေရာက္ေၾကာင္း တရားအတြက္က လြဲၿပီး ဘာအတြက္ေၾကာင့္မွ အေသမခံသင့္ဘူး ... ငါ့သား ငါ့မယားအတြက္၊ အႏုပညာအတြက္ ဘယ္အတြက္ေၾကာင့္ပဲ ေသေသ၊ ဒီေလာက္ သကၠာယဒိဌိႀကီးနဲ႔ ေသရင္ အပယ္လားမွာ ကေတာ့ ေသခ်ာေနတယ္"
ကိုဘုန္းေဝ ကေတာ့ "ေလာကမွာ ေခါင္းကိုက္ေပ်ာက္ ေဆးျပားေတြနဲ႔ ျပည့္တန္ဆာမေတြ ရွိေနရင္ လံုေလာက္ ပါတယ္ကြာ" ဟု ေျပာခဲ့ဖူး၏။ သူ ျပည့္တန္ဆာအိမ္ သြားတာ မေတြ႕ဖူးေသာ္လည္း ေခါင္းကိုက္ေပ်ာက္ ေဆးျပားေတြကိုပဲ ပဲႀကီးေလွာ္လို စားေနတာ ကိုေတာ့ မၾကာခဏ ေတြ႕ရတတ္၏။
"ကုသိုလ္လည္း ဝမ္းမေျမာက္နဲ႔ကြ၊ ဝမ္းေျမာက္ရင္ ေလာဘ ျဖစ္တယ္။ အကုသိုလ္ကိုလည္း ေတြးေၾကာက္ မေနနဲ႔၊ ေၾကာက္တယ္ဆိုတာ ေဒါသ တစ္မ်ိဳးပဲ အဲဒီ အစြန္းတရား ႏွစ္ပါးက လြတ္ေအာင္ေန ... သံသရာ ဆိုတာ ဘာမွ မဟုတ္ဘူး မ်ဥ္းေျဖာင့္ တစ္ေၾကာင္းပဲ" လို႔ ေမာင္မင္းေဇာ္ကို ေျပာဖူးသည္။ ေမာင္မင္းေဇာ္ ေကာင္းေကာင္း နားမလည္။ ကိုဘုန္းေဝႏွင့္ ကိုသက္ခုိင္ မၾကာခဏ ဘာသာေရးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ေလးေလးနက္နက္ ေျပာၾကတာ သူ ၾကံဳဖူးသည္။ သူတို႔ အယူအဆေတြက တစ္ခါတေလ သူ အစဥ္အလာ ၾကားဖူး ထားတာေတြႏွင့္ ဖီလာ ျဖစ္ေနတတ္၏။
အခုတေလာေတာ့ သူတို႔သံုးေယာက္ သိပ္မဆံုျဖစ္။ ေမာင္မင္းေဇာ္က စာေမးပြဲ နီးၿပီမို႔ ဖုတ္ပူမီးတိုက္ စာက်က္ေန၏။ ဒီၾကားထဲကပင္ ကိုသက္ခုိင္ဆီကို အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အရြယ္ ေကာင္မေလး ေခ်ာေခ်ာ တစ္ေယာက္ ကိုယ္ပိုင္ကား အသစ္ကေလး တစ္စီးႏွင့္ မၾကာမၾကာ လာေနတာကိုေတာ့ သတိထားမိေသး၏။ ကိုသက္ခုိင္က စာေပ ဝါသနာပါတဲ့ ေဆးေက်ာင္းသူေလးလို႔ ေျပာျပ၏။
စာေမးပြဲ ေျဖအၿပီး ေက်ာင္းပိတ္ေတာ့ ေမာင္မင္းေဇာ္ အညာျပန္ရ ေလသည္။ ေက်ာင္းဖြင့္လို႔ ေဘာ္ဒါေဆာင္ တစ္ေခါက္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေျခအေနေတြက သိသိသာသာ ေျပာင္းလဲ ေနေလသည္။ ဤေဘာ္ဒါေဆာင္မွာ သူ အေတြ႕ခ်င္ဆံုး လူႏွစ္ဦးစလံုး မရွိေတာ့။
"ကိုဘုန္းေဝ ဘယ္ေျပာင္းသြားသလဲ ခင္ဗ်ာ ..."
သူ႔အေမးကို အေဆာင္မွဴးက ခပ္တိုတုိ ေျဖ၏။
"တမလြန္ကို ေျပာင္းသြားတယ္ ..."
"ခင္ဗ်ာ ..."
"ၿပီးခဲ့တဲ့ လကပဲ အစာအိမ္ ေသြးယုိတဲ့ ေရာဂါနဲ႔ ေဆး႐ုံေပၚမွာ ဆံုးသြားၿပီေလ ..."
ေမာင္မင္းေဇာ္ ရင္ထဲမွာ ႐ုတ္တရက္ ကြက္လပ္ႀကီးတစ္ခု ျဖစ္သြား၏။ သူ႔အသည္းႏွလံုးမွာ ဟင္းလင္းျပင္ထဲကို ေပါ႔ပါးစြာ လြင့္စဥ္ သြားသလို ခံစားရသည္။ ကိုသက္ခိုင္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ထပ္မေမးရဲေတာ့ ေအာင္ပင္ ျဖစ္သြား၏။ အားတင္းၿပီးမွ
"ကိုသက္ခုိင္ေရာ ..."
"သူက လက္ထပ္သြားၿပီ"
ၾကားရတဲ့ စကားေတြက မယံုႏုိင္စရာ။ သူ ေဘာ္ဒါေဆာင္ ျပန္ေရာက္ေနတယ္ ၾကားေတာ့ ကိုသက္ခိုင္က တစ္ေခါက္ လာေတြ႕၏။ ကိုယ္ပိုင္ကား အသစ္ကေလး တစ္စီးကို သူကိုယ္တုိင္ ေမာင္းလာသည္။
"ခင္ဗ်ား လက္ထပ္ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ မထင္ဘူး ..."
ေမာင္မင္းေဇာ္က ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာလိုက္၏။ သူက ယဲ့ယဲ့ျပံဳးရင္း
"ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း မထင္ပါဘူး ... ကိုယ္က လက္မထပ္ခ်င္ဘူး ျငင္းလုိက္ေတာ့ ေကာင္မေလးက သူ႔ကိုယ္သူ သတ္ေသဖို႔ ၾကံတယ္"
"ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားက သနားၿပီး ယူလိုက္တယ္ ဆိုပါေတာ့"
"သူ႔ကို သနားလို႔ မဟုတ္ဘူး ... လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ မာနကို သနားလို႔ အဲဒါနဲ႔ပဲ လက္ထပ္ျဖစ္သြားတာ ... လူတစ္ေယာက္ အတြက္ အထိခိုက္ဆံုး ဝမ္းနည္း ေၾကကြဲစရာ ကိစၥဟာ သူ႔မာနကို အထိပါး ခံရတာပဲလို႔ ကိုယ္ ထင္တယ္"
"ကုိဘုန္းေဝ ဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို ဘာလို႔ စာမေရးတာလဲ"
"ကိုဘုန္းေဝက မေသခင္ မွာသြားတယ္ ... မင္းေဇာ္ေလးဆီ အေၾကာင္းၾကား မေနနဲ႔ ... ႐ႈပ္တယ္တဲ့ ..."
"ဘာ႐ႈပ္တာလဲ ..."
ကိုသက္ခုိင္က ေမာင္မင္းေဇာ္ အေမးကို ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ သူေျပာခ်င္ရာကို ဆက္ေျပာ၏။
"သူ ေသသြားတာကို ကုိယ္ေတာင္ မနာလိုဘူး"
ခဏ တိတ္ဆိတ္ၿပီးမွ ...
"ကုိယ္ ၾကံဳဖူးသမွ်ေတြ ထဲမွာေတာ့ ပကာသန အကင္းဆံုးနဲ႔ အ႐ိုးစင္းဆံုး အသုဘ တစ္ခုပဲ ... ဘဝမွာ မထင္မရွား ေသခ်င္တဲ့ သူ႔ဆႏၵ ျပည့္ဝသြား ေကာင္းပါရဲ႕"
"ဘယ္မွာ သၿဂႋဳဟ္သလဲ ..."
"ၾကံေတာမွာ ..."
သည္လိုႏွင့္ ထိုႏွစ္ေယာက္မွာ ေမာင္မင္းေဇာ္ ဘဝထဲမွ တစ္ေယာက္က ကိုယ္ပိုင္ကားႏွင့္ ထြက္ခြါသြား၍ တစ္ေယာက္က မီးခိုးေငြ႕အျဖစ္ ထြက္ခြါသြားေလသည္။
-----------
သစၥာနီ
သဘင္ မဂၢဇင္း၊ မတ္လ၊ ၁၉၈၈။
(ဝတၳဳတုိ ၆၀)
Credit to thanthannaing @ mmcybermedia
No comments:
Post a Comment