(၁)
ဆယ့္တစ္နာရီထိုးရန္ ငါးမိနစ္အလိုတြင္ အတန္းၿပီးသည္။ ၾကားမွာ တစ္ခ်ိန္အားသည္။ ၿပီးေတာ့
အားလပ္ခ်ိန္။ ဆယ့္ႏွစ္နာရီေလးဆယ္မွာ “ရသပညာ” နည္းျပတန္း။ သို႔ရာတြင္ ဆရာဦးေဆာင္
လာမည္မဟုတ္။ အားကစားပြဲအတြက္ အစည္းအေဝးရွိ၏။ ဒီေန႕အဖို႔ အားလပ္သာြ းၿပီ။ ညက
စဥ္းစားထားေသာ ဝတၳဳတိုကေလးကို အၿပီးေရးမည္ဟု ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ အတန္းထဲက
ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ား အလွ်ိုလွ်ို ထြက္ကုန္ၾကၿပီ။ ကိုတင္ျမင့္ႏွင့္ ကိုေဇာ္လင္းတို႔က
အေအးသြားေသာက္ရန္ ေခၚသည္ကို ျငင္းလိုက္ရသည္။
( ၂ )
အခန္းထဲ၌ တိတ္ဆိတ္သြား၏။ ဗလာစာအုပ္ကို လြယ္အိတ္ထဲမွ ထုတ္လိုက္သည္။ ေဖာင္တိန္ႏွင့္ေရးလွ်င္
ေကာင္းမလား။ ေဘာပင္ႏွင့္ေရးလွ်င္ ေကာင္းမလား။ ေဖာင္တိန္ဆိုလွ်င္ မင္ျပန႔္မည္စိုး၍ ေဘာပင္ႏွင့္ပင္
ေရးေတာ့မည္။ ဝတၳဳေခါင္းစဥ္ကို “ေ႐ႊကံ့ေကာ္” ဟု ေပးလွ်င္ ေကာင္းမည္ဟု စဥ္းစားမိသည္။
ဒီဇာတ္လမ္းမွာ ကံ့ေကာ္ပန္းသည္ အေရးပါ၏။ ဝတၳဳေခါင္းစဥ္ တပ္လိုက္သည္။
ဇာတ္လမ္း စပါၿပီ။
(ယေန႕နံနက္)
“ရႉး.. တိုးတိုး၊ စာေရးဆရာႀကီး စာေရးေနတယ္”
“ရႉး.. တိုးတိုး” ဆိုေသာ အသံကပင္ ေတာ္ေတာ္က်ယ္၏။ အခန္းေဘးက ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားေသာ
အမ်ိဳးသမီးသုံးေယာက္။ တစ္ေယာက္ကို ကြၽန္ေတာ္သိသည္။ ပန္းခ်ီျပပြဲမွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က
မိတ္ဆက္ေပးဖူးသည္။ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္က၊ နာမည္ေတာ့ ေမ့သြားၿပီ။
“ထားေျပာတာ သူလား”
“အင္း”
“ကဗ်ာေလးေတြကေတာ့ မဆိုးပါဘူး၊ လူပုံကေတာ့.. ဟိ ဟိ”
အေပါက္ဝနားထိုင္မိတာ မွားသည္။ ေခ်ာင္ထဲသို႔ေ႐ႊ႕မွ။ တကၠသိုလ္မွာက ဒီလိုပဲ။
ေယာက်္ားေလးအုပ္စုမ်ားလွ်င္ မိန္းကေလးေတြ အေနာက္အေျပာင္ ခံရမည္။ အဲ.. မိန္းကေလးအုပ္စုက
မ်ားၿပီး ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္တည္း ဆိုလွ်င္လည္း မလြယ္ဘူး။
ေရးလက္စစာမ်က္ႏွာကို ျပန္ၾကည့္ေသာအခါ ယေန႕နံနက္တဲ့၊ ဘာျဖစ္သလဲ ယေန႕နံနက္ (ယေန႕နံနက္
မိုးအုံ႕ပါသည္။ ႏွင္းဆီပန္းကေလးေတြ အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကတုန္း။ ေဇာ္လတ္သည္ အိမ္တံခါးကို ပိတ္လိုက္၏။
ေသာ့ခတ္သည္။ ရာသီဥတုကား အုံ႕မွိုင္းမွိုင္းရွိ၏။ သို႔ရာတြင္ သူ႕စိတ္ကား ေပါ့ပါးသြက္လက္ေနသည္အမွန္။)
“ေဟ့ ကိုဉာဏ္ပိုင္၊ ဘာေတြ ေရးေနတာလဲဗ်”
ဟိုက္.. သြားပါၿပီ၊ သူ႕ကို လွမ္းမၾကည့္မိေသာ္လည္း အသံၾကား႐ုံျဖင့္ သိလိုက္သည္။ စိုးျမင့္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔
အတန္းထဲမွာ စကားအမ်ားဆုံး။ ဒုကၡပါပဲ။
“ေက်ာင္းမဂၢဇင္းကို ပို႔မလို႔ ဝတၳဳတိုကေလး ေရးေနတာပါဗ်ာ”
ဒီေလာက္ဆို သူနားလည္ဖို႔ေကာင္းၿပီ။ သို႔ရာတြင္....
“ဒါဆို ဦးေႏွာက္ေလး ၾကည္လင္သြားေအာင္ လက္ဖက္ရည္ သြားေသာက္ၾကစို႔၊ လာ.. ကြၽန္ေတာ္
တိုက္ပါ့မယ္”
ျငင္းဆိုဖို႔မသင့္ေၾကာင္း နားလည္သည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ မလိုက္လွ်င္လည္း ဒီအခန္းထဲမွာပင္
သူစကားေတြ ေျပာပါလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထလိုက္သြားသည္။ လက္ဖက္ရည္ႏွစ္ခြက္ မွာၿပီးေနာက္..
“ဒီမွာ ကိုဉာဏ္ပိုင္၊ ခုနလက္ခ်ာကို ဘယ္လိုသေဘာရသလဲဗ်” ဆိုၿပီး စတင္ ေဆြးေႏြးေလေတာ့သည္။
ခက္သည္။ သူေျပာတာေတြ အကုန္လုံး ကြၽန္ေတာ္သိၿပီးသား။ မသိဘဲ ေနပါ့မလားဗ်ာ။ ခုနပဲ
ဆရာသင္သြားတဲ့ ဟာေတြပဲ။
ေဆြးေႏြးျခင္း၊ ျငင္းခုန္ျခင္းသည္ အသိတရားကို တိုးပြားေစေၾကာင္း သိပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ခုအခ်ိန္မွာေတာ့
မေဆြးေႏြးခ်င္၊ စာပဲ ေရးခ်င္ေနသည္။ ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္နဖူးကို ျဖန္းခနဲ ရိုက္လိုက္ၿပီး....
“ဟာ.... ဆယ့္ႏွစ္နာရီေတာင္ ထိုးေတာ့မယ္၊ အမ်ိဳးသမီးနဲ႕ခ်ိန္းထားလို႔ သာြ းလိုက္ဦးမယ္ဗ်ာ”
လွစ္ခနဲထၿပီး ထြက္လာခဲ့ရ၏။ ဘယ္ကိုသြားလွ်င္ ေကာင္းမလဲ။ သိပၸံခန္းမတငြ ္ လူရွင္းေနမည္ကို သိသည္။
သို႔ရာတြင္ သိပၸံေဆာင္ဘက္သို႔ မသြားခ်င္။ မေတာ္တဆ မိစံႏွင့္ေတြ႕ေနလွ်င္ ခက္မည္။
ေလာေလာဆယ္တြင္ သူႏွင့္ မေတြ႕ခ်င္ေသး။ ညေနသုံးနာရီခြဲ မိစံတို႔ အတန္းၿပီးမွ သြားေတြ႕ေတာ့မည္။ ခု
စိုးျမင့္ႏွင့္ စကားေျပာေနရေသာေၾကာင့္ (အမွန္မွာ သူကခ်ည္း ေျပာျခင္းျဖစ္သည္) အေတြးျပတ္သြားေသာ
ဇာတ္လမ္းကေလးကို လမ္းေလွ်ာက္ရင္း စဥ္းစားရသည္။
( ၃ )
အမရေဆာင္ အေပၚဘက္သို႔ တက္ခဲ့သည္။ လက္ဝဲဘက္ေထာင့္ရွိ အခန္းတစ္ခုတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
ဇာတ္လမ္းကို ျပန္ဆက္ေရးသည္။
(မႏွင္းေဖြးႏွင့္ ေတြ႕ရမည္ကိုး၊ မႏွင္းေဖြး၏ ႐ုပ္သြင္ကို ျမင္ေယာင္ၾကည့္သည္။ မ်က္ဝန္းအစုံကို အလ်င္မိ၏။
ၾကည္စင္၍ တည္ေသာမ်က္ဝန္း၊ ႏႈတ္ခမ္းအလႊာ၏ တစ္စြန္းတစ္စ။)
စီခနဲ စူးရွေသာ အသံမ်ားႏွင့္အတူ မိန္းကေလးတစ္သိုက္ အခန္းထဲဝင္လာသည္။ ထမင္းဘူးကိုယ္စီႏွင့္
ေရွ႕ဆုံးခုံတန္းလ်ားတြင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္သည္။ ထမင္းဘူးေတြ ဖြင့္သည္။ အစပိုင္းေတာ့
တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ပဲ။ ထမင္း ေလးငါးဇြန္းစီ စားၿပီးေသာအခါ အင္အားျပည့္ဝလာၾကဟန္တူသည္။
စကားေျပာသံမ်ား ထြက္လာ၏။ ထမင္းတစ္ဇြန္း စားလိုက္၊ စကားငါးခြန္းေလာက္ ေျပာလိုက္၊ ရယ္လိုက္၊
ထမင္းစားလိုက္၊ စကားေျပာလိုက္။
ထိုအခါ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း သက္ျပင္းခ်လိဳက္၊ ေဖာင္တိန္ကိုပိတ္လိုက္၊ စာအုပ္ကို
လြယ္အိတ္ထဲထည့္လိုက္၊ မတ္တပ္ရပ္လိုက္၊ အခန္းအျပင္သို႔ ထြက္လိုက္။ က်ဳပ္သြားၿပီ
ဆက္ရက္မေလးတို႔ေရ။
( ၄ )
လက္ဝဲဘက္ အခန္းမ်ားကို စြန႔္၍ လက္ယာဘက္သို႔ ေလွ်ာက္ခဲ့သည္။ တံခါးေစ့ထားသည္။ တံခါးကိုဖြင့္၍
ဝင္လိုက္ရာ.. ဟိုက္ေရာ၊ အခန္းထဲသို႔ ဝင္မည့္ေျခလွမ္းမ်ား တြန႔္သြားရ၏။
အခန္း၏ေထာင့္စြန္းမွာ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္။ သူတို႔သည္
အေပါက္ဝဘက္သို႔ ေက်ာေပးထားသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို မျမင္ၾကေခ်။ တံခါးဖြင့္သံကိုလည္း ၾကားဟန္မတူ။
ဟုတ္ပါ့.. သူတို႔သည္ ေလာကႀကီးသုံးပါး၌ ဘာေတြျဖစ္ေနသည္ကို သတိထားနိုင္ၾကမည္ မဟုတ္။
အမ်ိဳးသမီးက စိတ္ေကာက္ေနသည္ ထင္၏။ အမ်ိဳးသားက စကားတတြတ္တြတ္ေျပာရင္း ေခ်ာ့ေနသည္။
သူ ေခါင္းကုတ္လိုက္၏။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္သူ၊ အလိုက္သိတတ္သူ ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ အခန္းအျပင္သို႔
ထြက္ခဲ့ပါသည္။ တံခါးကိုလည္း အသံမျမည္ေအာင္ ျပန္ပိတ္ေပးခဲ့ပါသည္။
က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ။
( ၅ )
ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့ရသည္။ ဟိုအခန္းတုန္းကလို အရမ္းမဝင္ရဲေတာ့။ ျပတင္းေပါက္က
အသာေခ်ာင္းၾကည့္ရသည္။ ဒီအခန္းထဲလည္း လူရွိႏွင့္၏။ သြားေပဦးေတာ့။ ေနာက္တစ္ခန္း၊ ထူးျခားစြာ
အားလပ္ေနသည္။ လူမရွိ။ အတန္းထဲသို႔ဝင္၍ ေထာင့္စြန္းခုံတန္းမွာ ထိုင္သည္။ စာအုပ္ကို ဖြင့္သည္။
ေရးရန္ျပင္၏။ ဘာေရးရမွန္း မသိေတာ့ျပန္။
ေဇာ္လတ္ႏွင့္ မႏွင္းေဖြးတို႔ကို အင္းဝလမ္းေပၚက ကံ့ေကာ္ပန္းေရာင္းေသာ ဆိုင္ကေလးေရွ႕မွာ
ေတြ႕ခိုင္းလိုက္မည္။ အပြင့္အလွဆုံး ကံ့ေကာ္ပန္းကို ႏွစ္ေယာက္စလုံးက ၿပိဳင္၍ဝယ္ၾကမည္။ ဟုတ္ၿပီ။
အေတြးကေလး ရလိုက္ေတာ့လည္း ေရးရတာ အဆင္ေျပသားပဲ။ စာတစ္မ်က္ႏွာကို
ခဏေလးၿပီးသြားသည္ႏွင့္ ေနာက္တစ္မ်က္ႏွာ။ တယ္ဟုတ္ပါလား။ ဒီႏႈန္းအတိုင္းဆိုလွ်င္...
“ကြၽီ”
ျမတ္စြာဘုရား.. တံခါးဖြင့္သံပါလား။ ဦးေခါင္းကိုငဲ့၍ ၾကည့္လိုက္ရာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ႏွင့္
အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို ျမင္ေသာအခါ အခန္းထဲဝင္မည့္ သူတို႔ေျခလွမ္းမ်ား တုံ႕သြား၏။
အမ်ိဳးသမီးက ျပန္ထြက္ရေအာင္ဟူေသာ အိုက္တင္။ ဟုတ္သားပဲ.. သြားၾကေလ၊ ဘာျဖစ္လို႔
ရပ္ေနရတာလဲ။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ အခန္း၏ တစ္ဖက္အစြန္းရွိ ခုံတန္းတြင္
ဝင္ထိုင္လိုက္ၾကေပၿပီ။
သိတဲ့အတိုင္းပင္ သူတို႔ကို ျမင္ေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္သည္ မိစံကို ဖ်တ္ခနဲ သတိရလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ
ေဖာင္တိန္သည္ စာ႐ြက္ေပၚတြင္ လမ္းမေလွ်ာက္နိုင္ေတာ့ေခ်။ ဒီအခ်ိန္ဆိုလွ်င္ မိစံေတာ့ သင္ခန္းစာေတြ
လိုက္မွတ္ေနေတာ့မွာပဲဟု ေတြးမိျပန္ေလသည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ အတြဲေခ်ာင္းဖို႔ ဝါသနာမပါပါ။ ခုဟာက မ်က္စိေရွ႕တင္ ေရာက္ေနတာ၊ ေခ်ာင္းေနတာ
မဟုတ္ပါဘူး။ အထင္ကရႀကီးပါဗ်ာ။
အမ်ိဳးသားက အမ်ိဳးသမီး၏ ပခုံးေပၚသို႔ လက္တစ္ဖက္တင္လိုက္သည္။ အမ်ိဳးသမီးက လက္ကို
ဖယ္ခ်လိဳက္သည္။ ကြၽန္ေတာ့္ဘက္သို႔ မသိမသာ ငဲ့ၾကည့္၏။ (ကြၽန္ေတာ္ကလည္း မသိမသာ
ခိုးၾကည့္ေနေသာေၾကာင့္ သူ ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ေၾကာင္း သိျခင္းျဖစ္ပါသည္)
အမ်ိဳးသားက အမ်ိဳးသမီး၏ နားနားသို႔ကပ္၍ တစ္စုံတစ္ခုေျပာသည္။ အမ်ိဳးသမီးက မ်က္ေစာင္းထိုၿပီး
ဗိုက္ေခါက္ကို ဆြဲလိမ္သည္။ “အား” ဟု ေအာ္ၿပီး သူတို႔ရယ္ၾက၏။
ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ခပ္တည္တည္ပဲ။ ဘယ္ရမလဲ။ စာအုပ္ကိုပိတ္၍ အခန္းအျပင္သို႔ ထြက္ခဲ့ပါေတာ့သည္။
ကဲ.. ငါ့အေၾကာင္း သိၿပီလား။
( ၆ )
ဒီေတာ့ကာ ဘယ္ကိုသြားမလဲ။ မႏၲေလးေဆာင္၊ ဦးခ်စ္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ ရာမညေဆာင္၊ ကံ့ေကာ္ေတာ၊
တစ္ခုမွ စိတ္ႀကိဳက္မေတြ႕။ လမ္းေပၚတြင္ အိေယာင္ဝါးလုပ္ရင္း ေလွ်ာက္ေနမိသည္။
အပန္းေျဖရိပ္သာေဘးမွ အဂၤေတခုံတန္းကေလးမ်ာကို မ်က္စိက်မိသည္။ ထိုင္မည္ျပဳလိုက္စဥ္မွာပင္
အႏုပညာအသင္း တီးဝိုင္းခန္းထဲမွ “ေဗထိ ေဗထိ” ဆိုေသာ အသံကို ၾကားလိုက္ရ၏။ “စိန္မ်ိဳးသန္း”
လက္စြမ္းျပေနေပသကိုး။ “ေကာင္ေလး.. ႀကိဳးစားလိုက္ကြ” ဟု စိတ္ထဲကအားေပးရင္း ထြက္လာခဲ့သည္။
ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမ၏ ေက်ာက္သလင္းေလွကားထစ္မ်ားတြင္ ထိုင္မည္ စိတ္ကူးေသးသည္။ သို႔ရာတြင္
ထိုနားတစ္ဝိုက္မွာ ကားၿပိဳင္ပြဲရွိသည္။ ကားတစ္စင္းႏွင့္ တစ္စင္း ၿပိဳင္ေမာင္းၾကျခင္း မဟုတ္ပါ။
တစ္စင္းတည္းၿပိဳင္ေသာ ကားၿပိဳင္ပြဲ။ ျဖည္းျဖည္းေမာင္းသည့္တိုင္ ဗိုလ္စဲႏြ ိုင္ေသာ္လည္း
အရမ္းေမာင္းသည္။ အပန္းေျဖရိပ္သာေထာင့္တြင္ စိုက္ထားေသာ “ကားမ်ား ျဖည္းျဖည္းေမာင္းရန္”
ေတာင္းပန္ထားေသာ ဆိုင္းဘုတ္သည္ အဓိပတိလမ္းထိပ္မွ တကၠသိုလ္ေျမပုံ ဆိုင္းဘုတ္ကဲ့သို႔ပင္
ဂ႐ုစိုက္သူ နည္းပါးလွသည္။
“ဝူးခနဲ” “ပြမ္ခနဲ” “ဝွီးခနဲ” “ကြၽီခနဲ”.. ေနပါေစ။ အင္းလ်ားကန္စပ္မွာပဲ နားေအးပါးေအး
သြားေရးေတာ့အံ့။
( ၇ )
သာယာေသာ အင္းလ်ားနယ္ေျမက်ေတာ့ ေနရာေတြက ေပါမ်ားလွပါဘိ။ သို႔ရာတြင္ အေကာင္းဆုံးေနရာကို
ေ႐ြးရမည္။
ေတြ႕ပါၿပီ။ လက္ပံပင္ႀကီးတစ္ပင္။ ပါးပ်ဥ္းျမစ္မ်ားႏွင့္၊ ပါးပ်ဥ္းျမစ္ဆိုသည္မွာ အျခားအျမစ္မ်ားလို
ျမႇောကပ္လ်က္ အလုံးလိုက္မရွိ။ ေႁမြပါးပ်ဥ္းမ်ားလို အျပားျဖစ္ၿပီး ေျမေပၚတြင္ ေထာင္လိုက္ရွိေန၏။
အပင္ရင္းတြင္ ေျမေပၚသို႔ တစ္ေပခန႔္ ျမင့္တက္ေနေသာေၾကာင့္ အျမစ္တစ္ခုႏွင့္ တစ္ခုအၾကားတြင္
အကန႔္ကေလးမ်ားသဖြယ္ ျဖစ္ေနသည္။
ဇိမ္ႏွင့္ထိုင္ခ်ၿပီး ဇာတ္လမ္းကို ျပန္စဥ္းစားသည္။ ေဇာ္လတ္ႏွင့္ မႏွင္းေဖြးတို႔
ႏွစ္ေယာက္တည္းေတြ႕ၾကေသာ အခန္း။ ဘယ္လိုသ႐ုပ္ေဖာ္မလဲ။ ဟုတ္ၿပီ။ ေစာေစာက
ရာမညေဆာင္မွာေတြ႕ခဲ့ေသာ အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ အမ်ိဳးသားတို႔ ျဖစ္စဥ္ေလးကို ျပန္ေရးမည္။ ေက်းဇူးပဲ။
(ေဇာ္လတ္သည္ မႏွင္းေဖြး၏ ပခုံးေပၚသို႔ လက္တစ္ဖက္ကို တင္လိုက္သည္။ ထိုအခါ.... )
“အဟင့္”
အလိုေလး။ ဝတၳဳသည္ အသက္ဝင္လြန္းသြားသည္ ထင္သည္။ ဇာတ္ေကာင္ေတြက အသံမ်ားေတာင္
ထြက္လာသည္ထင္ရသည္။ မဟုတ္ပါ။ လက္ပံပင္ႀကီးေနာက္ဘက္မွ..
“လႊတ္ပါဦးကြယ္”
ဟုတ္ပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ မေရာက္ခင္ကတည္းက သူတို႔ေရာက္ေနျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ လက္ပံပင္ႀကီးသည္
လက္ငါးဖက္စာေလာက္ ရွိေသာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ မျမင္ခဲ့ျခင္း
ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
ထိုသို႔ျဖစ္ရကား ကြၽႏု္ပ္သည္ အလိုက္သိတတ္သူ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္သူ ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ ထိုေနရာမွ
ေရွာင္ထြက္ခ့ပဲ ါေတာ့သည္။ လြတ္လပ္စြာ ေနရစ္ၾကပါေလ။
( ၈ )
ေနရာ.. ေနရာ.. ေနရာ။ ငါ့အတြက္ ေနရာ။ အေမွာင့္ပေယာဂ ကင္းေဝးရာေနရာ။
အို.. ၾကည့္စမ္း၊ နီးလ်က္ႏွင့္ေဝးေနေသာ ေနရာတစ္ခုကို ေမ့ထားခဲ့ပါသေကာ။
တကၠသိုလ္မ်ားဗဟိုစာၾကည့္တိုက္က ဘာလုပ္ဖို႔ထားသလဲ။ ထိုေနရာ၌ ဆူညံျခင္းမျပဳရ။ တိုးတိုးေျပာပါ။
စာဖတ္ေနသည္။
စာၾကည့္တိုက္သို႔ အျမန္ေျပး၊ ေခ်ာင္အက်ဆဳံးေနရာမွာထိုင္၊ စာကိုဆက္ေရးသည္။ ဒီဝတၳဳ
ဒီေန႕ၿပီးမွျဖစ္မည္။ တကၠသိုလ္ႏွစ္လည္ မဂၢဇင္းအတြက္ စာမူမ်ားကို ဒီေန႕ညေန ေလးနာရီ ေနာက္ဆုံးထား၍
လက္ခံမည္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အကယ္၍ ကမာၻစစ္ႀကီးျဖစ္လို႔ စာၾကည့္တိုက္ကို ေလယာဥ္ပ်ံျဖင့္
ဗုံးလာႀကဲသည့္တိုင္ ဒီေနရာကမထၿပီဟု ဆုံးျဖတ္လိုက္ေလသတည္း။
ဒီေနရာႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ လမိုင္းကပ္သလားမသိ။ စိတ္ပါလက္ပါေရးလိုက္ရာ ဇာတ္သိမ္းပိုင္းကိုပင္
အစပ်ိဳးလိုက္နိုင္သည္။ ဇာတ္သိမ္းခန္းဆိုေတာ့ အေရးႀကီးသည္။ စကားလုံးေတြကို
ေသခ်ာစြာေ႐ြးခ်ယ္ၿပီး....
“ဟိတ္.. ကိုကို”
“အမေလး”
မိစံ.. မိစံ၊ ခ်စ္ေသာမိစံ။ ေဘးမွာ လာရပ္ေန၏။ သြားပါၿပီဗ်ာ၊ သြားပါၿပီ။ ကယ္ၾကပါဦး။
“ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ လန႔္သြားရတာလဲ ကိုကိုရဲ႕၊ ရွာလိုက္ရတာ၊ တစ္ခါတည္း သူက
ဒီမွာလာပုန္းေနတာကိုး”
“မဟုတ္ပါဘူး”
“ကဲပါ၊ ဆာလွၿပီကြယ္၊ ထ.. သြားရေအာင္ေလ”
“ဟို.. ဟိုဥစၥာေလ”
“ဘာလဲ.. မလိုက္ဘူးလား၊ ဒါျဖင့္လဲ”
“ဟာ.. မဟုတ္ပါဘူး၊ လိုက္ပါ့မယ္”
“ဒါဆိုေပး၊ အဲဒီစာအုပ္”
ကြၽန္ေတာ့္စာအုပ္ကို သူယူ၍ လြယ္အိတ္ထဲ ထည့္လိုက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ စာအုပ္ကေလးကို
သံေယာဇဥ္ မကုန္ေသာ္လည္း မတတ္နိုင္ေသာဘဝမို႔ မိစံႏွင့္အတူ လိုက္ခဲ့ရသည္။
ဘယ္သြားမွာလဲဆိုေတာ့ အင္းလ်ားတဲ့။ အေၾကာ္စားခ်င္လို႔တဲ့။ အင္းလ်ားကန္စပ္သို႔
တစ္ေခါက္ေရာက္ရျပန္သည္။ အေၾကာ္စားၾက၏။ တစ္ေနရာသို႔ ေရာက္ေသာအခါ..
“ကိုကို.. ဟိုအပင္ႀကီးေအာက္မွာ ထိုင္ရေအာင္”
မိစံ လက္ညွိုးထိုးျပေသာ အပင္ႀကီးကေတာ့ ေစာေစာက ကြၽန္ေတာ္ထြက္ေျပးခဲ့ရေသာ လက္ပံပင္ႀကီး။
“လာေလ.. သြားရေအာင္”
႐ြံ႕တြန႔္တြန႔္ျဖစ္ေနေသာ ကြၽန္ေတာ့္ကို မိစံက အံ့ၾသေနလိမ့္မည္ထင္၏။ အလြန္ကဲေသာ ကိုကို၊
ဘယ္လိုမ်ား ျဖစ္ေနပါလိမ့္ဟု ထင္မလားမသိ။
လက္ပံပင္ႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္ လွည့္ပတ္စစ္ေဆးလိုက္သည္။ ကြၽန္ေတာ့္လို စာေတြဘာေတြ
လာေရးေနတဲ့လူမ်ား ရွိမလားလို႔။ ၿပီးေတာ့ ေစာေစာကအတြဲ။ ဘယ္သူမွ မရွိ။ စိတ္ခ်ရၿပီဆိုမွ မိစံႏွင့္
ေဘးခ်င္းယွဥ္၍ ထိုင္ခ်လိဳက္သည္။
ေလညင္းကေလးသည္ အင္းလ်ားကန္ ေရျပင္ေပၚတြင္ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေသာအခါ
လွိုင္းၾကက္ခြပ္ကေလးမ်ားသည္ ေနာက္တြင္ “ဖ်တ္ခနဲ ဖ်တ္ခနဲ ကခုန္ေနၾကတုန္း”
“ဟင္းေနာ္”
ကြၽန္ေတာ့္ဝတၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္က အသံထြက္လာျခင္း မဟုတ္ပါ။ လက္ပံပင္ႀကီးေနာက္ကြယ္မွ
အျခားစုံတြဲဆီမွ အသံလည္း မဟုတ္ပါ။
ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ အနီးကပ္ဆုံးေနရာမွ ထြက္ေပၚလာေသာအသံ၊ ဟုတ္ပါ၏။ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာႏွင့္
တစ္ထြာေလာက္သာ ကြာေသာေနရာမွ ထြက္လာေသာအသံ။ ကြၽန္ေတာ္က မိစံ၏ပခုံးေပၚသို႔
လက္တစ္ဖက္ကို တင္လိုက္သျဖင့္ သူက ကြၽန္ေတာ့္လက္ကို ပုတ္ခ်လိဳက္ရင္း ေျပာလိုက္ေသာအသံ။
မည္ကဲ့သို႔ ဆက္စပ္ေနသည္မသိ၊ မိစံက ကြၽန္ေတာ့္ေက်ာကုန္းကို ဒုတ္ခနဲထုလိုက္ေသာအခါ ေစာေစာက
ေရးလက္စ ဝတၳဳဇာတ္လမ္းေလးသည္ ဦးေႏွာက္တြင္းမွ ဖတ္ခနဲ ခုန္ထြက္သြားေလသည္။
အလိုက္သိတတ္ေသာ အင္းလ်ားေလညင္းသည္ ထိုဝတၳဳဇာတ္လမ္းကေလးကို ႀကိဳးျဖင့္တုပ္ေႏွာင္၍
ေဝးရာသို႔ ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္သြားေလသည္။
********
မင္းလူ
ဂီတပေဒသာ၊ ဇူလိုင္၊ ၁၉၈၀.
